Provinciaaltjes on tour

In 2009 hebben wij voor het eerst een reis door Amerika gemaakt. Startend in New York, daarna een rondreis aan de westkust en afgesloten in Florida. Genoeg meegemaakt, zoals dat bij ons gebruikelijk is. De provinciaaltjes on tour!

De reis begon in New York. Niks geen taxi vanaf het vliegveld, maar lekker freestyle met de trein/metro/monorail of hoe dat ding ook wordt genoemd. De ticketautomaat voor het openbaar vervoer was naar onze mening nogal vaag en daarom hadden wij tickets gekocht waarvan wij niet zeker wisten of dat de juiste waren. Op dat moment nog grappend over een verkeerde trein pakken en achtergelaten worden na einde dienstregeling. Dit overkwam ons trouwens wel in Ierland. Ergens achteraf stopte de al lege trein en de lampen gingen uit. Eerst moesten wij lachen, maar toen er heel lang niets gebeurde, ja toen kneep het kontje wel iets aan elkaar. Uiteindelijk kwam er een schoonmaker aanlopen en zag ons daar zitten. Die vent kwam niet meer bij van het lachen. Hij heeft er voor gezorgd dat wij netjes op het station van Belfast werden afgeleverd. Voor ons was hij de held van de dag.

Wij hebben veel gewandeld in the Big Apple. En van wandelen krijgen wij trek, heel veel trek (van mij moeder mocht ik nooit het woord honger gebruiken. ‘In Afrika, daar hebben ze honger’ zei ze dan altijd). Jullie moeten even goed begrijpen dat onze dagindeling veelal draait om eten. Bij het ontbijt bespreken wij de aankomende lunch en bij de lunch bespreken wij alvast het avondeten. Op een gegeven moment zagen wij een bord van Subway hangen. ‘Naaahhh’ zegt Ronald, ik lust wel iets van Subway. ‘Ja tuulk, lekker’ zeg ik. Pijl op het bord volgen, trap af, rondkijken…komen wij uit bij de metro, geen Subway te bekennen. Ronald weer de trap op en weer naar beneden. ‘Echt hoor Harriët, die Subway moet hier ergens zijn’. Metro=Subway… snap je? Ooh Lord, help me with this one 🤦‍♀️

Na New York stond een rondreis aan de westkust op de planning. Wij vlogen op Los Angeles, een vlucht van circa 6 uur. Geboekt bij United Airlines en dat was best luxe. Ruime leren stoelen en een vlotte bediening. ‘Drankje mevrouw? Ja lekker! Wilt u nog een drankje mevrouw? Jazeker!’ Dat ging zo door en bij aankomst voelde ik mij wat wollig in de knar. Ronald is niet zo’n drinker, maar wel een dromer en dus ook wel eens wollig in de knar. Bij de douanecontrole deed ik braaf wat er van mij werd verlangd. Schoenen uit, riem af, sieraden af, poortje door en voilà! Ronald kwam na mij en kwam ook zonder gekkigheid door het poortje. Bij het hele circus van weer aankleden hoorde ik ineens iemand heel hard schreeuwen. ‘Against the wall!’ Ik schrok me rot, scharrelde mijn spullen van de band en liep naar de dichtstbijzijnde muur. Nog rommelend met mijn spullen, had ik niet in de gaten dat Ronald niet bij mij was. Toen werd er weer hard geschreeuwd. ‘Against the wall! I won’t say it again!’ Iemand van de politie/bewaking bleek tegen mijn oh zo lieve man te schreeuwen. En die had werkelijk niks in de gaten. Lekker aan het dagdromen, ondertussen zijn riem om zijn broek trekkend en in zijn rugzak aan het grabbelen. Ik riep hem en zei dat hij moest opletten wat er om hem heen gebeurde. Totaal niet in de gaten wat er speelde, keek hij mij aan en had het toen pas door. Het bleek om een oefening te gaan. Ik ben me rot geschrokken, maar Ronald was niet onder de indruk.

Los Angeles was echt geweldig. Een Mustang cabrio gehuurd en lekker door de stad getuft. Op Hollywood Boulevard heb ik zelfs nog lopen knokken met Freddy Krueger. Hij had echt een paar tikken verdiend. Nog steeds krijg ik rillingen wanneer ik aan de film Nightmare on Elm street denk. Hij weet er nu van 😏

Vindt jij het leuk om op de hoogte te worden gehouden van mijn (nieuwe) blogs? Laat dan een reactie achter bij één van mijn verhalen. In dat veld kan jij aanvinken dat jij op de hoogte wilt blijven van berichten/reacties.