Het mooiste van schrijven is voor mij, te proberen om een grappige draai aan een verhaal te geven. Onder het schrijven moet ik regelmatig lachen om mijn eigen grappen. Ik weet het, dat is best fout maar wel lekker. Helaas bestaat het leven niet alleen uit leuke en grappige momenten. De burn-out die mij te pakken kreeg, die bleek hardnekkig. Het schrijven van verhalen hield mij een beetje op de been. Daar haalde ik mijn portie humor uit. Deze blog heb ik niet geschreven om grappig te zijn, maar meer om een klotenperiode van mij af te schrijven. Ik verwacht hierop geen honderden reacties te ontvangen. Wel een goed gevoel voor mijzelf. Want wat als je alles voor een ander wilt doen, maar jezelf vergeet? En daar komen wij tot de kern. Wat is goed voor jezelf? Denk daar maar eens over na.
Na veel te lang onder hoge druk te hebben gewerkt en daarnaast het verplichte, eenzame thuiswerken in coronatijd, was het onvermijdelijke daar. In het voorjaar van 2022 viel ik uit met een burn-out. Ik zoefde van corona zo het dal van complete uitputting in. De batterij was volledig leeggetrokken. Opladen lukte niet meer. Lege batterijen moeten worden ingeleverd bij de milieu-straat. Nou, breng mij dan ook ff weg.
Door het constante malen in mijn hoofd waren de nachten bagger. De ochtenden werden gebruikt om bij te slapen. Samen met Bo slapen tot een uurtje of 11.00 uur, daarna douchen, eten en verder snurken op de bank. Mijn hoofd was een gigantische zeef geworden. Ik kon niets meer onthouden. De hele dag liep ik boos en gefrustreerd te zijn om van alles en nog wat. Het sociale leven ging totaal aan mij voorbij. Zo geen puf om ergens aan deel te nemen.
Bo was in de moeilijkste fase mijn stok achter deur en rots in de branding. Ik moest wel naar buiten om haar uit te laten. Wij hebben samen veel gewandeld en dat heeft mij goed gedaan. Zij voelde mijn ‘buien’ haarfijn aan. Zo bijzonder hoe ze op mijn gedrag reageerde. Lief, aanhankelijk, maar soms ook overdreven pleasend wanneer ik weer een rothumeur had. Ook de mensen uit mijn directe omgeving hadden het beste met mij voor. Dankbaar dat ik deze mensen om mij heen heb. Dikke kus voor jullie!
Gelukkig heb ik goede hulp gehad. Niet schamen maar beamen, dat was het motto. Praten, praten en nog meer praten. Met medicatie werden de nachten wat rustiger en sliep ik weer een paar uur achterelkaar. Na lange tijd voelde ik mij wat beter en deed gedoseerd weer mee aan de wereld om mij heen. En daarbij hoorde ook de eerste gesprekken met mijn werkgever. En later re-integratie op mijn werk. Tussentijdse evaluaties had ik met twee leidinggevenden. Die verliepen ontspannen en er was ruimte voor het praten over koetjes en kalfjes. Zij hebben nog gegrapt over een rol in één van mijn blogs. Nou Statler en Waldorf, dat is dan mooi gelukt.
Nu 1,5 jaar verder ben ik bijna op mijn oude niveau qua werkuren. Maar mijn energielevel is nog lang niet op het oude niveau. Het voelt soms alsof ik met een rietje wordt leeggezogen. Dan kan ik niet recht uit mijn ogen kijken. Ook de nachtrust lijkt voorgoed verstoort. Dan overdag maar toegeven aan de moeheid en toch dat middagdutje pakken.
Het genieten van het leven is terug van weggeweest. Ik wil het niet nog eens laten afpakken, niemand mag het ooit nog eens van mij afpakken. En natuurlijk heel goed op mijzelf passen. Nee is nee. Wie dat niet begrijpt mag in de poep zakken.
Vindt jij het leuk om op de hoogte te worden gehouden van mijn (nieuwe) blogs? Laat dan een reactie achter bij één van mijn verhalen. In dat veld kan jij aanvinken dat jij op de hoogte wilt blijven van berichten/reacties.
Babbels van Jet 