Scotland baby!

Mijn eerste bezoek aan Schotland was ergens begin jaren 90. Samen met zus Caroline en goede vriend Stewart de geweldige Highlands bezocht. Bij het weggaan heb ik gezworen om terug te keren naar, wat later bleek, mijn favoriete vakantiebestemming. In 2014 hebben Ronald en ik Hogmanay, de Schotse jaarwisseling, in Edinburgh gevierd. En vanaf deze prachtige stad de mooie omgeving ontdekt. De drie keer daarna heb ik samen met mijn zussen rondgereisd door de Schotse hooglanden en verschillende steden aangedaan. Maar wanneer wij met z’n drieën zijn, kan het nooit helemaal normaal verlopen.

Vorig week vetrokken wij, de drie zussen Dianne, Caroline en Harriët, voor de derde keer naar Schotland. Hoezo voor de derde keer vraag jij je zeker af? Nou, dat is een beetje een raar verhaal. Wij denken, weten het bijna zeker, dat wij Schotse genen hebben. Wanneer wij in Schotland uit het vliegtuig stappen, voelen wij ons meteen thuis. Kerels met kilt worden ineens aantrekkelijk, wij spreken elkaar aan met Love of Lassie en beginnen meteen te hupsen wanneer wij doedelzakmuziek horen.

Eén keer in de twee jaar gaan wij richting Schotland. Ondertussen is het een traditie. Niet alleen de reis daarnaartoe, maar ook steeds bijna onze vlucht missen is een gewoonte geworden. Hoe? Wij weten het zelf ook niet. Of toch wel? Treinstoringen, files, lanterfanten of gewoon denken dat je genoeg tijd hebt, dat heeft ons al meerdere keren bijna de kop gekost.

In 2015, onze eerste reis samen, twee uur voordat onze vlucht vertrok, gewoon nog in het centrum van Edingburgh zitten lunchen. Tied zat jah! ‘Alleen maar’ eem de koffers ophaal’n en de huurauto uit de parkeergarage haal’n. Lukt makkelijk. Uhuh… not! We konden de locatie van de autoverhuurder niet meer vinden en daardoor waren wij kostbare tijd verloren. Rennend, zwetend en tierend over het vliegveld. That’s our cup of tea! Een paar minuten voordat de deur van het vliegtuig sloot, waren wij present. Bijna te laat! Met elkaar high fivend, snel instappen, met bravoure de blikken van anderen vermijdend, laag in de stoel gaan zitten en even onder de radar blijven. Frustratie bij anderen waait zo weer over. Na tien minuten weer de grootste klep hebben en de stress weglachen, totdat iedereen ons wederom zat was. En ofcourse direct met de lip aan een glaasje wijn of bier.

In 2020 werd i.v.m. coronaaaaahhh onze reis gecanceld. Verder maken wij geen woorden vuil aan deze ongelooflijke shit periode. Of toch wel… Om de pijn van de gecancelde reis iets te verzachten, zijn wij een paar dagen naar Callantsoog gegaan. Een leuke chalet gefikst, elektrische fietsen gehuurd en met schitterend weer naar Den Helder gesjeesd. Daar onze lunch in de buitenlucht opgekluifd, want ja, binnen mocht dat niet hé! Wat een gekke tijd was dat zeg.

In 2022 hebben wij alsnog de reeds geplande rondreis door Schotland gemaakt. Bij deze reis hebben wij op zowel de heen als terugreis bijna onze vlucht gemist. Gebrek aan timing en complete achteloosheid waren de reden van het bijna niet op tijd zijn. En hoe kan het dan toch, dat je zo’n stressvolle situatie zo snel weer vergeet? Je zou denken: ‘Dat overkomt ons niet nog eens.’ Jaja…
We hebben daar met een huurauto de Highlands onveilig gemaakt. Het stuur aan de rechterkant, links rijden en met links schakelen. Wat kan er mis gaan? Dat heeft wel wat hachelijke en komische momenten opgeleverd hoor. Al met al was het prachtig en beregezellig. Afgesproken dat dit niet onze laatste keer zou zijn.

Dit jaar (2024) ging als volgt: Dianne gaf al tijdig aan: ‘Laten we wat eerder naar Schiphol gaan. Dan nemen wij de trein van 07.30 uur i.p.v. die van 08.30 uur. Het gaat ons nog een keer goed mis.’ Met onze grote tater tegelijk eroverheen. ‘Dianne, doe eens niet zo gestrest! Het komt allemaal goed. We zijn ruim op tijd met deze trein en de hele mikmak op het vliegveld.’ De ochtend van vertrek bleek er rondom Schiphol van alles mis op het spoor. Geen treinen daarnaartoe. Wow, oké, wat nu?! Op de zussen app boden wij tegelijkertijd onze auto’s en stuurkunsten aan. Dianne won en reed zo snel als het kon haar bolide voor. Maar ja… dan woon je in Nederland en belandt je in de spits. In de file zagen wij de tijd wegtikken. Caroline vertelde ondertussen over haar gemiste vlucht in Kaapstad. Zij was een dag te laat op het vliegveld en moest € 800,00 extra aftikken voor haar ‘no show’. Dit gaf ons niet echt vertrouwen voor onze vlucht. Bij het terrein voor langparkeerders aangekomen, als een malle een parkeerplek gezocht en daarna als een soort Flipper de shuttlebus naar het vliegveld ingedoken. Natuurlijk was het rete druk bij de douane. Met onze aller charmantste glimlach, hebben wij om voorrang verzocht. De dame van dienst snapte ons probleem en maakte een uitzondering. Hartje voor haar! Maar dan moeten je immense wandelschoenen nog uit, jezelf nog afvragend of je sokken op een gatenkaas lijken, verder met strippen en weer aankleden. Ondertussen wordt er door de ‘Commandant der Strijdkrachten’ verschillende commando’s geschreeuwd. ‘Jij! Hierheen! Nee! Niet alles in één bak! Jij! Riem af! Niet bewegen in de scan!’ Pfff… En dan ben je eindelijk klaar bij de douane. Heet van de heisa, als een gazelle naar de gate gerend. En jawel hoor, net op tijd. ‘Hooooooi!!! We are in, let the party begin!’ Op drie minuten voordat de gate dicht zou gaan, toch weer gelukt. Lucky bastards!
Op onze laatste avond voor vertrek hebben wij afgesproken, de volgende ochtend extra vroeg op te staan. Na het avondeten met iets teveel wijn nog een frisse strandwandeling gemaakt. ‘Laten we even wat foto’s op de rotsen maken!’ Wat wiebelig van de wijn zou je zo van die rotsen afkeilen. Dat zou een heel lullige reden zijn om je vlucht te missen. Ik hoor het ze zo omroepen: ‘De gezusters B. hebben het dit keer echt niet gehaald. Ze zijn tipsy van de rotsen gesodemieterd.’ Gelukkig niet hoor! We waren ruim op tijd en hebben voor onze volgende reis beterschap beloofd.

Vindt jij het leuk om op de hoogte te worden gehouden van mijn (nieuwe) blogs? Laat dan een reactie achter bij één van mijn verhalen. In dat veld kan jij aanvinken dat jij op de hoogte wilt blijven van berichten/reacties.

Kerstbingoooo

Sinds corona haar intrede deed, is de liefde voor het spelletje (online)bingo opgebloeid. Echt heel fout, ik weet het… Maar wat kan er eigenlijke fout zijn aan iets, wanneer het een leuke, lieve en grappige groep mensen samenbrengt? Ook na corona zijn de bingoavonden gebleven. Hilarische avonden samen met de Poar Neem’n grietjes.

In de Poar Neem’n app kwam een tijdje geleden een uitnodiging binnen. De vrijdag voor Kerstmis was Dianne van plan om bij haar thuis een kerstbingo te organiseren. Het gezamenlijk bingo spelen komt voort uit coronatijd. In die tijd deden wij regelmatig mee aan een online bingoavond, georganiseerd door mijn favoriete café. Via een live stream konden wij met beeld en geluid meedoen met deze bingoavonden. Met de verkoop van bingokaarten kon het café (extra) inkomen genereren, wat door de sluiting van de horeca zo hard nodig was.
Wanneer je bingo had, moest je dat via een app laten weten. Het woord bingo typen en zo snel mogelijk het bericht verzenden. Af en toe gooiden wij een leuke foto van onze groep in deze app. Op een avond bedachten wij ons, dat het leuk zou zijn om een paar blote bipsen te fotograferen en deze op de bingo app te zetten. Aan vrijwilligers geen gebrek, maar uiteindelijk twee frivole kontjes gekiekt en deze op de app gezet. Daarna met z’n allen afwachten wat de reactie op deze foto was. Dat konden wij namelijk zien op de live stream. Die gezichten! Echt goud waard!

Vroegâh gingen wij wel eens met mijn moeder mee naar een bingoavond. Dikke lol onderling, maar dat werd niet gewaardeerd door de fanatieke BB-ers (Bejaarde Bingoplayers). Een hoop gesis van iedereen om ons stil te krijgen. De echte Die Hards hadden complete steunen bij zich om de vele bingoplanken goed op te kunnen stellen. De extra rondes werden gespeeld op bingobriefjes. Gewoon een potlood of stift gebruiken was niet aan de orde. Hiervoor werden dikke stipstiften gebruikt. Eén keer goed drukken en het nummer werd bedolven onder een lading inkt. Aan het eind van de ronde waren je handen net zo rood als de bingobriefjes. Geweldig zoals sommige dingen je bijblijven. Mijn moeders vriendin was ook altijd van de partij. Truus was een leuk mens, woog minstens 120 kilo, bestelde in de pauze meerdere vette snacks en bestelde daarnaast een cassis light. Onze blikken naar elkaar… Hilarisch!

Het concept van de huidige bingoavonden gaat als volgt. Iedereen koopt een paar prijsjes, budget zelf te bepalen. Bij elkaar een mooi prijzenpakket voor de hele avond. Met een traditionele bingomolen, bingobriefjes, en ja, de stipstiften voor het grijpen, zitten wij met een vrouw of zeven bij elkaar. Onder het mom van de drie V’s (Vet, Veul en Veur weinig), brengt iedereen iets te eten en te drinken mee en dat resulteert altijd in belachelijk veel lekkers op tafel. Een goed humeur meebrengen is een vereiste, anders moet je opzouten.

Op de bewuste kerstbingoavond stond bij binnenkomst Spotify al op standje burenruzie. De kerstliedjes galmden door de woonkamer. Heerlijk meeblèren met Boney M., Abba en Wham. Daarna aanschuiven om lekker te eten, te drinken en bij te kletsen.
Voordat wij begonnen, deelde Rianne cadeautjes aan ons uit. Wij kregen allemaal een envelopje van de Staatsloterij. Iedereen kreeg een lot voor de trekking van 10 januari 2023. Zo lief! Wij spraken af dat, wanneer iemand een kleine prijs zou winnen, wij samen uit eten zouden gaan. Bij een grote prijs zouden wij samen een zonvakantie boeken. De uiteindelijk winst lag tussen € 0,00 en € 1,50. Wij hebben meteen een retourtje Ibiza geboekt.
Op deze avond moest de bingo meerdere malen worden stilgelegd. Eén van de dames was aan de poeperij en moest een paar keer in draf naar het toilet. Anky van Grunsven zou zomaar jaloers op haar kunnen zijn. Wat een race(kak)talentje. De dame in kwestie, ondertussen last van een ruw kontje en voorzien van een verzachtend zalfje, schoof uiteindelijk weer aan.
In de verschillende rondes werd, door het vele geteut, regelmatig een nummer gemist. Valse bingo’s, wegvliegende bingoballetjes en foute foto’s zorgden voor buikpijn van het lachen. Deze foto’s zijn niet geschikt voor publicatie.

Het werd een latertje, maar dat had iedereen er wel voor over. Soms kost iets energie om daar weer energie van te krijgen. Ikzelf kon er dagen op teren.

Vindt jij het leuk om op de hoogte te worden gehouden van mijn (nieuwe) blogs? Laat dan een reactie achter bij één van mijn verhalen. In dat veld kan jij aanvinken dat jij op de hoogte wilt blijven van berichten/reacties.

Dirk in tha house

Dirk is een opblaasbare flamingo. Hij loopt als een rode draad door mijn (feest)leven. Een tijd geleden werd Dirk in een kroeg achtergelaten. Hij zat met zijn roze plastic kontje in een plantenbak, heel zielig voor zich uit te staren en toen besloot ik hem te adopteren. Tot op de dag van vandaag geen spijt van gehad. Ondertussen hoort hij bij de familie.

Ik zag Dirk voor het eerst op een feest ergens in een kroeg. Een bekende werd 25 jaar en gaf een vet fout feest. Bij binnenkomst zag je het meteen, iedereen had z’n stinkende best gedaan om aan het thema te voldoen. De jarige, een man, was verkleed als ballerina, inclusief tutu. Die had zijn taak heel erg serieus genomen. Ronald was in disco style gekomen. Donkere krullenpruik, een knalgele blouse, een paarse velvetbroek. Een grote zonnebril en (sleep)ketting als finishing touch. Ikzelf was als gabber gekomen. Een aussie uit de jaren 90, pattas van Nike Air Max en een zonnebril met ronde glazen. Mijn buurvrouw had mijn kapsel verzorgd. Een hele strakke, hoge staart met daarin een vlecht.

We hadden al een behoorlijke tijd op de dansvloer staan ouwehoeren en Dirk zat daar maar, moederziel alleen. Op mijn stoute pattas naar hem toegelopen en hem gevraagd of hij zin had om te dansen. En zo geschiedde, Dirk is de hele avond bij mij gebleven. Hij mocht eerst van mijn biertje snoepen, maar uiteindelijk was hij los en dronk bij iedereen uit het glas. Een beetje brutaal, maar blijkbaar had hij dorst. Nadat hij zijn enorme dorst had gelest, hebben wij samen de dansvloer onveilig gemaakt. Dirk bleek een echte salsa king.

Het volgende feest diende zich aan. Een neef en zijn vrouw werden allebei 30 jaar. Op de feest locatie aangekomen, zagen wij dat de party al in volle gang was. Even een rondje bekenden gedaan en uiteindelijk plofte ik naast mijn zwager neer. Hij riep ineens ‘ta-daaah’ en hield Dirk in de lucht. Wat een verrassing! Dirk was dus opnieuw van de partij en iedereen was blij.

Het was een topfeest. Veel gedanst en nog op de grond zitten roeien op het nummer De Woonboot. Ondertussen had Dirk vrij spel. Niemand lette op hem, iedereen was druk met roeien. Hij dronk stiekem alle glazen leeg. Het gevolg, een ladderzatte en obstinate flamingo. Zijn prachtige, roze verenkleed was gelig/groen van de mojito geworden. In de late uurtjes een taxi gebeld, Dirk ingeladen en snel naar huis om hem in te stoppen. Helaas waren wij te laat, hij liep helemaal leeg en dat was het dan. Geen nieuw leven meer in te blazen. Heel verdrietig allemaal. Hij wordt nog steeds gemist.

Alweer een feest? Ja hoor, nu één van mijzelf. Dit jaar was het dan zover, ik werd 50 jaar. Op de avond voor de grote dag, oudejaarsavond, was het een komen en gaan van familie, vrienden en buren. Voor mij verboden om aan de voorkant van het huis te komen en daarom maar braaf in de tuin plaatsgenomen. Daar kwam af en toe iemand om de hoek kijken, even kletsen of een drankje doen. Rond 21.30 uur was het versieren klaar en zijn wij met z’n allen naar de voorkant van het huis gelopen. Echt geweldig was het! Spandoeken met grappige en schuine teksten, meerdere Sarah’s en nog andere (opblaasbare) grappen. De pre party ging door tot in de late uurtjes.

De volgende dag was het grote feest. Ik had een leuke locatie in het buitengebied afgehuurd. Voor deze gelegenheid een jurkje aangeschaft en voor het comfort ook een wielerbroekje voor onder het gewaad gekocht. Dat laatste item bleek later een gouden aanschaf. Bij het nemen van de familiefoto lag ik vooraan op de grond met mijn benen wijd. Heel erg charmant 😊. Lang leve het wielerbroekje!

Ah, daar kwam familie binnen. En allemaal hadden ze een Dirkje bij zich. In alle vormen en maten werden flamingo’s aangeboden. Echt super, aangezien het heengaan van Dirk er flink had ingehakt. Naarmate de avond vorderde, mengden de Dirkjes zich tussen de gasten. Waar je ook keek en wat er ook werd gedaan, één van de Dirkjes was erbij. Deelnemen aan gesprekken, dollen op de dansvloer en ja, ook af en toe een drankje. Wel met mate dit keer, omdat wij nu weten wat teveel drank voor een flamingo kan betekenen. Er zijn veel foto’s gemaakt, verzameld zo rond de 200 stuks. Bijna op elke foto is een Dirkje te zien. En wat hebben wij gigantisch veel lol gehad toen wij die foto’s voor het eerst zagen.

De eerste Dirk, de enige echte zeg maar, ja die heeft eigenlijk iets bijzonders gedaan. Hij heeft lol en samenhorigheid gebracht. Door de Dirkjes is de fun en liefde als een olievlek(je) verspreid. Daarom wil ik zeggen: ‘Spread the love!’ en ‘Hail to Dirk!’

Vindt jij het leuk om op de hoogte te worden gehouden van mijn (nieuwe) blogs? Laat dan een reactie achter bij één van mijn verhalen. In dat veld kan jij aanvinken dat jij op de hoogte wilt blijven van berichten/reacties.

Gezelligheid kent geen tijd

Ik kom uit een gezin met drie kinderen. De band met mijn zussen Dianne en Caroline is sterk en wij hebben regelmatig contact. Samen een weekendje weg, een corona bingoavond of rondreis door Schotland, wij vinden het allemaal supergezellig. Op vrijdag stond een wijnproeverij op het programma.

Een aantal maanden geleden was ik door Dianne in een groepsapp Wijnproeverij opgenomen. Nieuwsgierig even de tab bovenin aangetikt om te zien wie er nog meer in deze groep waren opgenomen. Caroline, de buurvrouw en twee vriendinnen van Dianne stonden in de lijst. Prima groepje naar mijn mening.

In de middag voorafgaand aan mijn uitje had ik mijzelf een tukje gegund. Lekker op de bank met een dekentje over. De eerste 15 minuten was Bo een beetje onrustig. Zij kon haar draai niet vinden en liet elke keer scheetjes bij mijn gezicht in de buurt. Ze ruikt dan naar verbrand rubber, echt heel erg vies. Uiteindelijk samen heerlijk liggen pitten. Bij het wakker worden zat het kwijl tegen mijn wang geplakt en met de kreukels in mijn gezicht werd het er ook niet chiquer op. Even rustig de tijd genomen om bij te komen.

In de vooravond naar boven gegaan om mijzelf toonbaar te maken. Haar in een staart, haar weer uit de staart. Haar in een wilde knot, haar weer uit de knot. Dan toch het haar maar los met een woeste bos krullen als gevolg. Make-up tasje gepakt, een paar seconden naar het tasje gestaard, het tasje weer terug gezet. Zo geen zin in dat gesmeer. Make-up is voor mij geen dagelijks ding. Zo af en toe een beetje mascara of iets concealer wanneer mijn toch al slechte huid op een maankrater lijkt. Mijn ‘nette’ kleding links laten liggen en fijn in mijn oude spijkerbroek en T-shirt richting de gezelligheid gereden.

Rond 20.00 uur waren wij chickies compleet. Rond 21.30 uur zou de wijnproeverij knakker, meneer Berg-wijn, zijn intrede doen. Die tijd overbruggen was geen grote opgave. Alvast een drankje genomen en optimaal genoten van de lekker hapjes die Dianne had verzorgd. Wij hadden met elkaar afgesproken dat, wanneer de wijnproeverij donders saai zou zijn, iemand zou vragen: ‘Dianne, is er nog chips?’ Op die manier hadden wij de mogelijkheid om de proeverij vakkundig om zeep te helpen. Met wat vertraging kwam Berg-wijn met de complete Gall en Gall binnenlopen. Caroline vroeg tegelijk om chips en Dianne liep naar de keuken om chips te zoeken. Die was onze moordcode alweer vergeten. Al lichtelijk tipsy, het hoofd van mijn overbuurvrouw Mariët leek verdacht veel op een tomaat, begon de uitleg over alle wijntjes. Berg-wijn deed dat verrassend leuk. Ondertussen was iedereen gezellig aan het keuvelen. ‘Gelukkig kunnen wij morgen allemaal uitslapen’ zei iemand nog. Monica vertelde dat zij om 09.30 uur ergens moest zijn. ‘Woutmoetmor’nkeep’njah’. Wij begrepen haar tegelijk, maar Shelly, oorspronkelijk niet uit Twente, begreep er niets van. ‘Wat zegt zij nou?’ Uitleg aan Shelly gegeven over de zoon van Monica. Zijn naam is Wout en is de keeper van zijn voetbalteam.

Leuk om te zien hoe iedereen tipsy was en ikzelf redelijk nuchter was gebleven. Natuurlijk zelf ook genipt, maar ik was met de auto en dan pas je toch op. Waar ik bij het bijschenken oversloeg, daar namen de dames nog een slok. Berg-wijn werd zelfs nog gedwongen om wijn van Dianne te proeven. Volgens mij vond hij het beregezellig, zo met al die dames. Hij had geen haast om weg te komen. Het was een topavond!

Vindt jij het leuk om op de hoogte te worden gehouden van mijn (nieuwe) blogs? Laat dan een reactie achter bij één van mijn verhalen. In dat veld kan jij aanvinken dat jij op de hoogte wilt blijven van berichten/reacties.