Scotland baby!

Mijn eerste bezoek aan Schotland was ergens begin jaren 90. Samen met zus Caroline en goede vriend Stewart de geweldige Highlands bezocht. Bij het weggaan heb ik gezworen om terug te keren naar, wat later bleek, mijn favoriete vakantiebestemming. In 2014 hebben Ronald en ik Hogmanay, de Schotse jaarwisseling, in Edinburgh gevierd. En vanaf deze prachtige stad de mooie omgeving ontdekt. De drie keer daarna heb ik samen met mijn zussen rondgereisd door de Schotse hooglanden en verschillende steden aangedaan. Maar wanneer wij met z’n drieën zijn, kan het nooit helemaal normaal verlopen.

Vorig week vetrokken wij, de drie zussen Dianne, Caroline en Harriët, voor de derde keer naar Schotland. Hoezo voor de derde keer vraag jij je zeker af? Nou, dat is een beetje een raar verhaal. Wij denken, weten het bijna zeker, dat wij Schotse genen hebben. Wanneer wij in Schotland uit het vliegtuig stappen, voelen wij ons meteen thuis. Kerels met kilt worden ineens aantrekkelijk, wij spreken elkaar aan met Love of Lassie en beginnen meteen te hupsen wanneer wij doedelzakmuziek horen.

Eén keer in de twee jaar gaan wij richting Schotland. Ondertussen is het een traditie. Niet alleen de reis daarnaartoe, maar ook steeds bijna onze vlucht missen is een gewoonte geworden. Hoe? Wij weten het zelf ook niet. Of toch wel? Treinstoringen, files, lanterfanten of gewoon denken dat je genoeg tijd hebt, dat heeft ons al meerdere keren bijna de kop gekost.

In 2015, onze eerste reis samen, twee uur voordat onze vlucht vertrok, gewoon nog in het centrum van Edingburgh zitten lunchen. Tied zat jah! ‘Alleen maar’ eem de koffers ophaal’n en de huurauto uit de parkeergarage haal’n. Lukt makkelijk. Uhuh… not! We konden de locatie van de autoverhuurder niet meer vinden en daardoor waren wij kostbare tijd verloren. Rennend, zwetend en tierend over het vliegveld. That’s our cup of tea! Een paar minuten voordat de deur van het vliegtuig sloot, waren wij present. Bijna te laat! Met elkaar high fivend, snel instappen, met bravoure de blikken van anderen vermijdend, laag in de stoel gaan zitten en even onder de radar blijven. Frustratie bij anderen waait zo weer over. Na tien minuten weer de grootste klep hebben en de stress weglachen, totdat iedereen ons wederom zat was. En ofcourse direct met de lip aan een glaasje wijn of bier.

In 2020 werd i.v.m. coronaaaaahhh onze reis gecanceld. Verder maken wij geen woorden vuil aan deze ongelooflijke shit periode. Of toch wel… Om de pijn van de gecancelde reis iets te verzachten, zijn wij een paar dagen naar Callantsoog gegaan. Een leuke chalet gefikst, elektrische fietsen gehuurd en met schitterend weer naar Den Helder gesjeesd. Daar onze lunch in de buitenlucht opgekluifd, want ja, binnen mocht dat niet hé! Wat een gekke tijd was dat zeg.

In 2022 hebben wij alsnog de reeds geplande rondreis door Schotland gemaakt. Bij deze reis hebben wij op zowel de heen als terugreis bijna onze vlucht gemist. Gebrek aan timing en complete achteloosheid waren de reden van het bijna niet op tijd zijn. En hoe kan het dan toch, dat je zo’n stressvolle situatie zo snel weer vergeet? Je zou denken: ‘Dat overkomt ons niet nog eens.’ Jaja…
We hebben daar met een huurauto de Highlands onveilig gemaakt. Het stuur aan de rechterkant, links rijden en met links schakelen. Wat kan er mis gaan? Dat heeft wel wat hachelijke en komische momenten opgeleverd hoor. Al met al was het prachtig en beregezellig. Afgesproken dat dit niet onze laatste keer zou zijn.

Dit jaar (2024) ging als volgt: Dianne gaf al tijdig aan: ‘Laten we wat eerder naar Schiphol gaan. Dan nemen wij de trein van 07.30 uur i.p.v. die van 08.30 uur. Het gaat ons nog een keer goed mis.’ Met onze grote tater tegelijk eroverheen. ‘Dianne, doe eens niet zo gestrest! Het komt allemaal goed. We zijn ruim op tijd met deze trein en de hele mikmak op het vliegveld.’ De ochtend van vertrek bleek er rondom Schiphol van alles mis op het spoor. Geen treinen daarnaartoe. Wow, oké, wat nu?! Op de zussen app boden wij tegelijkertijd onze auto’s en stuurkunsten aan. Dianne won en reed zo snel als het kon haar bolide voor. Maar ja… dan woon je in Nederland en belandt je in de spits. In de file zagen wij de tijd wegtikken. Caroline vertelde ondertussen over haar gemiste vlucht in Kaapstad. Zij was een dag te laat op het vliegveld en moest € 800,00 extra aftikken voor haar ‘no show’. Dit gaf ons niet echt vertrouwen voor onze vlucht. Bij het terrein voor langparkeerders aangekomen, als een malle een parkeerplek gezocht en daarna als een soort Flipper de shuttlebus naar het vliegveld ingedoken. Natuurlijk was het rete druk bij de douane. Met onze aller charmantste glimlach, hebben wij om voorrang verzocht. De dame van dienst snapte ons probleem en maakte een uitzondering. Hartje voor haar! Maar dan moeten je immense wandelschoenen nog uit, jezelf nog afvragend of je sokken op een gatenkaas lijken, verder met strippen en weer aankleden. Ondertussen wordt er door de ‘Commandant der Strijdkrachten’ verschillende commando’s geschreeuwd. ‘Jij! Hierheen! Nee! Niet alles in één bak! Jij! Riem af! Niet bewegen in de scan!’ Pfff… En dan ben je eindelijk klaar bij de douane. Heet van de heisa, als een gazelle naar de gate gerend. En jawel hoor, net op tijd. ‘Hooooooi!!! We are in, let the party begin!’ Op drie minuten voordat de gate dicht zou gaan, toch weer gelukt. Lucky bastards!
Op onze laatste avond voor vertrek hebben wij afgesproken, de volgende ochtend extra vroeg op te staan. Na het avondeten met iets teveel wijn nog een frisse strandwandeling gemaakt. ‘Laten we even wat foto’s op de rotsen maken!’ Wat wiebelig van de wijn zou je zo van die rotsen afkeilen. Dat zou een heel lullige reden zijn om je vlucht te missen. Ik hoor het ze zo omroepen: ‘De gezusters B. hebben het dit keer echt niet gehaald. Ze zijn tipsy van de rotsen gesodemieterd.’ Gelukkig niet hoor! We waren ruim op tijd en hebben voor onze volgende reis beterschap beloofd.

Vindt jij het leuk om op de hoogte te worden gehouden van mijn (nieuwe) blogs? Laat dan een reactie achter bij één van mijn verhalen. In dat veld kan jij aanvinken dat jij op de hoogte wilt blijven van berichten/reacties.

Een dag zonder fittie is een dag niet geleefd

De weersvoorspelling van 29 graden zorgde al voor een kribbig gevoel. Het liefst blijf ik met die hitte thuis, maar de verplichting riep, dus moest ik eraan geloven. De laatste jaren kan ik slecht tegen warm weer. Op zo’n dag is mijn lontje kort en zijn mijn tenen lang.

Voor een afspraak moest ik in Enschede zijn. Het was die dag erg warm, dus voor vertrek nog even een ei op de motorkap van mijn auto gebakken. Na het bikken van mijn uitsmijter vertrokken. Ik was al aan de late kant, toen ik zag dat de tank bijna leeg was. Het tanken ging vlot, het afrekenen wat minder. Zo’n gast voor mij had waarschijnlijk zijn spaarvarkentje stukgeslagen. Hij betaalde met muntgeld. Heel veel muntgeld. Oké, even tot 10 tellen… Terug in de auto zag ik dat ik nog een half uur had. Een stuk rijden en een parkeerplek zoeken, dat moest lukken. Gasje erbij en maar hopen dat ze niet stonden te flitsen.

In Enschede aangekomen, druk zoeken naar een parkeerplaats. Overhaast sjeesde ik langs een vrije plek. Verderop een straat in gedoken en draaien met die handel. Sta ik net weer voor rechtsaf, wil zo’n type Donnie Bon Jovi, beetje popi jopi, in z’n scootmobiel mij links inhalen en wil zo voor mijn auto langs, rechtsaf schieten. Dat dacht ik dus niet hè! Ik kon net een aanrijding voorkomen, maar hij was kwaad op mij. Dat werd dus een fittie. Raampje van de auto open, flink op elkaar bek’n en angoan. Op z’n Enschedeeeeees zei hij: ‘ie moet uut oene dop’n kiek’n’, dom wief. Ik zei: ‘Jij staat aan de verkeerde kant van mijn auto, met je achterlijke bierkrat op wiel’n’.  Hij wenste mij een ziekte toe, ik hem jeuk en te korte armen. Heel gezellig allemaal. De Benidorm Bastard vervolgde zijn weg en ik claimde alsnog de vrije parkeerplek. De tweede keer die dag tot 10 geteld…

Vier minuten vóór mijn afspraak wandelde ik het kantoor binnen. Met klotsoksels en het zweet in mijn bilnaad probeerde ik een koele plek te vinden. Dat hadden meer mensen bedacht. In de wachtruimte was op dat moment Pools de voertaal. Eigenlijk verwachtte ik dat iemand mij een blik Klok bier zou aanbieden, maar helaas.
Ik werd opgehaald en op de verdieping aangekomen zag ik bij de koffieautomaat een vent in korte broek. Dat moest even landen hoor. Op kantoor een korte broek! Dat is op mijn werk ten strengste verboden. Met die korte broek en benen met de kleur van een laken nog op mijn netvlies, ben ik mijn afspraak ingegaan. Het gesprek verliep aardig, maar ik bleef last houden van die traumatische ervaring.

Op de terugweg richting mijn auto zag ik een rat over straat lopen. Het beestje had een rood shirtje aan, met daarop het het logo van FC Twente. Die was vast ontsnapt uit de Grolsch Veste. Ik dacht dat ze daar alleen iets met pony’s deden, maar blijkbaar zijn ze daar van alle (vee)markten thuis. Nou proeven jullie waarschijnlijk mijn antipathie tegen dit cluppie, maar ik kan er nu niet verder op ingaan. Dat verhaal verdient een geheel eigen blog. Wie weet dat ik jullie ooit meeneem in de wondere wereld van dronken en doorgesnoven ‘(uit)supporters’ en het bijbehorende apengedrag.

Al klotsend bij de auto aangekomen, heerlijk de airco naar standje ijsbeer gedraaid en de radio aangezet. Even afkoelen en ontspannen. De terugreis was in ieder geval een stuk relaxter. Zelfs toen UB40 met Rat in mi kitchen op de radio kwam, kon ik uit volle borst meezingen. Zolang dat knaagdier maar niet in mijn keuken verschijnt.

Kom ik na deze, officieel in de boeken genoteerde niet-voor-herhaling-vatbaar-dag eindelijk thuis, wat denk je? Staat de rits van mijn broek open. Ik kijk naar beneden en stel hardop de vraag: ‘hoe lang sta jij al open?’

Vindt jij het leuk om op de hoogte te worden gehouden van mijn (nieuwe) blogs? Laat dan een reactie achter bij één van mijn verhalen. In dat veld kan jij aanvinken dat jij op de hoogte wilt blijven van berichten/reacties.