holiday – Babbels van Jet

Kerstbingoooo

Sinds corona haar intrede deed, is de liefde voor het spelletje (online)bingo opgebloeid. Echt heel fout, ik weet het… Maar wat kan er eigenlijke fout zijn aan iets, wanneer het een leuke, lieve en grappige groep mensen samenbrengt? Ook na corona zijn de bingoavonden gebleven. Hilarische avonden samen met de Poar Neem’n grietjes.

In de Poar Neem’n app kwam een tijdje geleden een uitnodiging binnen. De vrijdag voor Kerstmis was Dianne van plan om bij haar thuis een kerstbingo te organiseren. Het gezamenlijk bingo spelen komt voort uit coronatijd. In die tijd deden wij regelmatig mee aan een online bingoavond, georganiseerd door mijn favoriete café. Via een live stream konden wij met beeld en geluid meedoen met deze bingoavonden. Met de verkoop van bingokaarten kon het café (extra) inkomen genereren, wat door de sluiting van de horeca zo hard nodig was.
Wanneer je bingo had, moest je dat via een app laten weten. Het woord bingo typen en zo snel mogelijk het bericht verzenden. Af en toe gooiden wij een leuke foto van onze groep in deze app. Op een avond bedachten wij ons, dat het leuk zou zijn om een paar blote bipsen te fotograferen en deze op de bingo app te zetten. Aan vrijwilligers geen gebrek, maar uiteindelijk twee frivole kontjes gekiekt en deze op de app gezet. Daarna met z’n allen afwachten wat de reactie op deze foto was. Dat konden wij namelijk zien op de live stream. Die gezichten! Echt goud waard!

Vroegâh gingen wij wel eens met mijn moeder mee naar een bingoavond. Dikke lol onderling, maar dat werd niet gewaardeerd door de fanatieke BB-ers (Bejaarde Bingoplayers). Een hoop gesis van iedereen om ons stil te krijgen. De echte Die Hards hadden complete steunen bij zich om de vele bingoplanken goed op te kunnen stellen. De extra rondes werden gespeeld op bingobriefjes. Gewoon een potlood of stift gebruiken was niet aan de orde. Hiervoor werden dikke stipstiften gebruikt. Eén keer goed drukken en het nummer werd bedolven onder een lading inkt. Aan het eind van de ronde waren je handen net zo rood als de bingobriefjes. Geweldig zoals sommige dingen je bijblijven. Mijn moeders vriendin was ook altijd van de partij. Truus was een leuk mens, woog minstens 120 kilo, bestelde in de pauze meerdere vette snacks en bestelde daarnaast een cassis light. Onze blikken naar elkaar… Hilarisch!

Het concept van de huidige bingoavonden gaat als volgt. Iedereen koopt een paar prijsjes, budget zelf te bepalen. Bij elkaar een mooi prijzenpakket voor de hele avond. Met een traditionele bingomolen, bingobriefjes, en ja, de stipstiften voor het grijpen, zitten wij met een vrouw of zeven bij elkaar. Onder het mom van de drie V’s (Vet, Veul en Veur weinig), brengt iedereen iets te eten en te drinken mee en dat resulteert altijd in belachelijk veel lekkers op tafel. Een goed humeur meebrengen is een vereiste, anders moet je opzouten.

Op de bewuste kerstbingoavond stond bij binnenkomst Spotify al op standje burenruzie. De kerstliedjes galmden door de woonkamer. Heerlijk meeblèren met Boney M., Abba en Wham. Daarna aanschuiven om lekker te eten, te drinken en bij te kletsen.
Voordat wij begonnen, deelde Rianne cadeautjes aan ons uit. Wij kregen allemaal een envelopje van de Staatsloterij. Iedereen kreeg een lot voor de trekking van 10 januari 2023. Zo lief! Wij spraken af dat, wanneer iemand een kleine prijs zou winnen, wij samen uit eten zouden gaan. Bij een grote prijs zouden wij samen een zonvakantie boeken. De uiteindelijk winst lag tussen € 0,00 en € 1,50. Wij hebben meteen een retourtje Ibiza geboekt.
Op deze avond moest de bingo meerdere malen worden stilgelegd. Eén van de dames was aan de poeperij en moest een paar keer in draf naar het toilet. Anky van Grunsven zou zomaar jaloers op haar kunnen zijn. Wat een race(kak)talentje. De dame in kwestie, ondertussen last van een ruw kontje en voorzien van een verzachtend zalfje, schoof uiteindelijk weer aan.
In de verschillende rondes werd, door het vele geteut, regelmatig een nummer gemist. Valse bingo’s, wegvliegende bingoballetjes en foute foto’s zorgden voor buikpijn van het lachen. Deze foto’s zijn niet geschikt voor publicatie.

Het werd een latertje, maar dat had iedereen er wel voor over. Soms kost iets energie om daar weer energie van te krijgen. Ikzelf kon er dagen op teren.

Vindt jij het leuk om op de hoogte te worden gehouden van mijn (nieuwe) blogs? Laat dan een reactie achter bij één van mijn verhalen. In dat veld kan jij aanvinken dat jij op de hoogte wilt blijven van berichten/reacties.

Provinciaaltjes on tour

In 2009 hebben wij voor het eerst een reis door Amerika gemaakt. Startend in New York, daarna een rondreis aan de westkust en afgesloten in Florida. Genoeg meegemaakt, zoals dat bij ons gebruikelijk is. De provinciaaltjes on tour!

De reis begon in New York. Niks geen taxi vanaf het vliegveld, maar lekker freestyle met de trein/metro/monorail of hoe dat ding ook wordt genoemd. De ticketautomaat voor het openbaar vervoer was naar onze mening nogal vaag en daarom hadden wij tickets gekocht waarvan wij niet zeker wisten of dat de juiste waren. Op dat moment nog grappend over een verkeerde trein pakken en achtergelaten worden na einde dienstregeling. Dit overkwam ons trouwens wel in Ierland. Ergens achteraf stopte de al lege trein en de lampen gingen uit. Eerst moesten wij lachen, maar toen er heel lang niets gebeurde, ja toen kneep het kontje wel iets aan elkaar. Uiteindelijk kwam er een schoonmaker aanlopen en zag ons daar zitten. Die vent kwam niet meer bij van het lachen. Hij heeft er voor gezorgd dat wij netjes op het station van Belfast werden afgeleverd. Voor ons was hij de held van de dag.

Wij hebben veel gewandeld in the Big Apple. En van wandelen krijgen wij trek, heel veel trek (van mij moeder mocht ik nooit het woord honger gebruiken. ‘In Afrika, daar hebben ze honger’ zei ze dan altijd). Jullie moeten even goed begrijpen dat onze dagindeling veelal draait om eten. Bij het ontbijt bespreken wij de aankomende lunch en bij de lunch bespreken wij alvast het avondeten. Op een gegeven moment zagen wij een bord van Subway hangen. ‘Naaahhh’ zegt Ronald, ik lust wel iets van Subway. ‘Ja tuulk, lekker’ zeg ik. Pijl op het bord volgen, trap af, rondkijken…komen wij uit bij de metro, geen Subway te bekennen. Ronald weer de trap op en weer naar beneden. ‘Echt hoor Harriët, die Subway moet hier ergens zijn’. Metro=Subway… snap je? Ooh Lord, help me with this one 🤦‍♀️

Na New York stond een rondreis aan de westkust op de planning. Wij vlogen op Los Angeles, een vlucht van circa 6 uur. Geboekt bij United Airlines en dat was best luxe. Ruime leren stoelen en een vlotte bediening. ‘Drankje mevrouw? Ja lekker! Wilt u nog een drankje mevrouw? Jazeker!’ Dat ging zo door en bij aankomst voelde ik mij wat wollig in de knar. Ronald is niet zo’n drinker, maar wel een dromer en dus ook wel eens wollig in de knar. Bij de douanecontrole deed ik braaf wat er van mij werd verlangd. Schoenen uit, riem af, sieraden af, poortje door en voilà! Ronald kwam na mij en kwam ook zonder gekkigheid door het poortje. Bij het hele circus van weer aankleden hoorde ik ineens iemand heel hard schreeuwen. ‘Against the wall!’ Ik schrok me rot, scharrelde mijn spullen van de band en liep naar de dichtstbijzijnde muur. Nog rommelend met mijn spullen, had ik niet in de gaten dat Ronald niet bij mij was. Toen werd er weer hard geschreeuwd. ‘Against the wall! I won’t say it again!’ Iemand van de politie/bewaking bleek tegen mijn oh zo lieve man te schreeuwen. En die had werkelijk niks in de gaten. Lekker aan het dagdromen, ondertussen zijn riem om zijn broek trekkend en in zijn rugzak aan het grabbelen. Ik riep hem en zei dat hij moest opletten wat er om hem heen gebeurde. Totaal niet in de gaten wat er speelde, keek hij mij aan en had het toen pas door. Het bleek om een oefening te gaan. Ik ben me rot geschrokken, maar Ronald was niet onder de indruk.

Los Angeles was echt geweldig. Een Mustang cabrio gehuurd en lekker door de stad getuft. Op Hollywood Boulevard heb ik zelfs nog lopen knokken met Freddy Krueger. Hij had echt een paar tikken verdiend. Nog steeds krijg ik rillingen wanneer ik aan de film Nightmare on Elm street denk. Hij weet er nu van 😏

Bo(ot)reisje langs de Rijn

Dit jaar gingen wij op vakantie naar Koblenz en Bo ging voor het eerst met ons mee. Best spannend, aangezien zij nog steeds een ongeleid projectiel is met heel veel lawaai aan het kontje. Voor 80 decibel draait zij haar paw niet om. Je vraagt je af hoe het in de auto gaat, slapen op een andere plek en met het poing-poing gedrag op het terras. Het leverde weer mooi materiaal op.

Vroeg opgestaan en op ons gemak de auto ingepakt. Bo is wagenziek dus kreeg zij een reistabletje. Wij hadden vóór de vakantie met haar geoefend. Bench op de achterbank met daarin wat speelgoed. Deze proefritten werden met wisselend succes afgerond.

Zodra wij in de auto zaten, was voor ons de vakantie begonnen. Nog niet op de snelweg aangekomen, waren de krentenbollen al uit de verpakking en ook de koffie moest er direct aan geloven. Gewoon gezellig. Zo gaat dat al jaren.

Bij de eerste stop bleek dat het hondje de bench had ondergekotst. Dus niet chillen op de parkeerplaats, maar schoonmaken. Ach ja, ff d’r an met de lippe en weer klaar om te gaan.

Binnen een kwartier rook de hele auto naar kak. Wij keken elkaar aan… het zal toch niet? Bij de eerstvolgende parkeerplaats gestopt, doodsbenauwd voor wat wij zouden aantreffen. Het viel mee gelukkig. Bo had blijkbaar een enorme bout gelaten. Dat zo’n klein hondje zoveel vuns kan produceren.

Het beestje zat achterin toch niet lekker op haar plek. Dan maar voorin, fijn bij ‘het vrouwtje’. Zittend bij mij op schoot hebben wij samen haar favoriete liedje opgezet en meegezongen; PAW Patrol, PAW Patrol, We’ll be there on the double ♫ ♫. Daarna was ze weer een blij meisje.

Aangekomen bij ons appartement waren wij blij verrast. Op de begane grond, strak aan de Rijn een ruim verblijf, van alle gemakken voorzien. Door de open ramen blafte Bo naar alle vrachtschepen “Schip Ahoy!” en ook voorbijgangers werden getrakteerd op een wilde begroeting, met hilarische schrikreacties als gevolg.

Omdat Bo nog zo jong en onbezonnen is, hadden wij een hondenbuggy meegenomen. Wanneer dat nodig was, konden wij haar ‘opsluiten’. Heel handig voor lange wandelingen in de warmte, maar vooral wanneer wij op een terrasje gingen eten. Thuis hadden wij haar aan de buggy laten wennen. Ze heeft uren in dat ding doorgebracht en wilde er niet meer uitkomen. Dan keek zij vanuit de buggy naar mijn kookkunsten of hoe ik de stofzuiger hanteerde.

Bij een leuk Italiaans restaurant op het terras, genietend van ons eten, lag Bo in haar buggy met een kauwbotje en wat speelgoed, minding her own business. Op sommige stukken van de stof van de buggy is gaas verwerkt, zodat je erdoorheen kan kijken. Dat hadden twee kinderen achter ons gezien en zij vonden het grappig om Bo te stangen. Daar was ze niet van gediend en ging als een echte Jackie tekeer en beukte tegen het gaas. Eén van de twee koters schrok daar zo van, die wilde wegrennen en kwam te vallen. Een brullend kind met straateczeem tot gevolg. Onder het motto: Don’t fuck with us, we fuck back, hadden wij geen medelijden met dat rotjong.

Na het hoofdgerecht en vele karafjes Lambrusco was het tijd voor een toetje. De serveerster kwam aanlopen met de kaart. Ik wilde haar waarschuwen voor de waaksheid van Bo, maar dat liep anders. Ik wilde haar zeggen dat ze niet hoefde te schrikken van het geblaf, maar mijn Duits is om te janken dus zei ik in plaats van hab keine angst de nare woorden nicht schießen. De serveerster deinsde terug en ik had tegelijk door dat mijn woordkeuze hartstikke fout was. Met handen en voeten uitleg gegeven en er uiteindelijk samen hard om gelachen. Ja de Duitse taal… dat is een aandachtspuntje.

De vakantie was puur genieten. Mooie stukken langs de Rijn en Moezel gereden, lange wandelingen in de omgeving gemaakt en mooie momenten aan het water doorgebracht. Aan een lange lijn heeft Bo in de Rijn gezwommen. Absoluut niet bang voor de grote rivier met sterke stroming. Ze kan zo goed zwemmen, wij hebben haar bij thuiskomst gelijk aangemeld bij de reddingsbrigade van Baywatch. Bootje van de Hoogenband to the rescue!