energy – Pagina 2 – Babbels van Jet

Burn-out, fun in

Het mooiste van schrijven is voor mij, te proberen om een grappige draai aan een verhaal te geven. Onder het schrijven moet ik regelmatig lachen om mijn eigen grappen. Ik weet het, dat is best fout maar wel lekker. Helaas bestaat het leven niet alleen uit leuke en grappige momenten. De burn-out die mij te pakken kreeg, die bleek hardnekkig. Het schrijven van verhalen hield mij een beetje op de been. Daar haalde ik mijn portie humor uit. Deze blog heb ik niet geschreven om grappig te zijn, maar meer om een klotenperiode van mij af te schrijven. Ik verwacht hierop geen honderden reacties te ontvangen. Wel een goed gevoel voor mijzelf. Want wat als je alles voor een ander wilt doen, maar jezelf vergeet? En daar komen wij tot de kern. Wat is goed voor jezelf? Denk daar maar eens over na.

Na veel te lang onder hoge druk te hebben gewerkt en daarnaast het verplichte, eenzame thuiswerken in coronatijd, was het onvermijdelijke daar. In het voorjaar van 2022 viel ik uit met een burn-out. Ik zoefde van corona zo het dal van complete uitputting in. De batterij was volledig leeggetrokken. Opladen lukte niet meer. Lege batterijen moeten worden ingeleverd bij de milieu-straat. Nou, breng mij dan ook ff weg.

Door het constante malen in mijn hoofd waren de nachten bagger. De ochtenden werden gebruikt om bij te slapen. Samen met Bo slapen tot een uurtje of 11.00 uur, daarna douchen, eten en verder snurken op de bank. Mijn hoofd was een gigantische zeef geworden. Ik kon niets meer onthouden. De hele dag liep ik boos en gefrustreerd te zijn om van alles en nog wat. Het sociale leven ging totaal aan mij voorbij. Zo geen puf om ergens aan deel te nemen.

Bo was in de moeilijkste fase mijn stok achter deur en rots in de branding. Ik moest wel naar buiten om haar uit te laten. Wij hebben samen veel gewandeld en dat heeft mij goed gedaan. Zij voelde mijn ‘buien’ haarfijn aan. Zo bijzonder hoe ze op mijn gedrag reageerde. Lief, aanhankelijk, maar soms ook overdreven pleasend wanneer ik weer een rothumeur had. Ook de mensen uit mijn directe omgeving hadden het beste met mij voor. Dankbaar dat ik deze mensen om mij heen heb. Dikke kus voor jullie!

Gelukkig heb ik goede hulp gehad. Niet schamen maar beamen, dat was het motto. Praten, praten en nog meer praten. Met medicatie werden de nachten wat rustiger en sliep ik weer een paar uur achterelkaar. Na lange tijd voelde ik mij wat beter en deed gedoseerd weer mee aan de wereld om mij heen. En daarbij hoorde ook de eerste gesprekken met mijn werkgever. En later re-integratie op mijn werk. Tussentijdse evaluaties had ik met twee leidinggevenden. Die verliepen ontspannen en er was ruimte voor het praten over koetjes en kalfjes. Zij hebben nog gegrapt over een rol in één van mijn blogs. Nou Statler en Waldorf, dat is dan mooi gelukt.

Nu 1,5 jaar verder ben ik bijna op mijn oude niveau qua werkuren. Maar mijn energielevel is nog lang niet op het oude niveau. Het voelt soms alsof ik met een rietje wordt leeggezogen. Dan kan ik niet recht uit mijn ogen kijken. Ook de nachtrust lijkt voorgoed verstoort. Dan overdag maar toegeven aan de moeheid en toch dat middagdutje pakken.

Het genieten van het leven is terug van weggeweest. Ik wil het niet nog eens laten afpakken, niemand mag het ooit nog eens van mij afpakken. En natuurlijk heel goed op mijzelf passen. Nee is nee. Wie dat niet begrijpt mag in de poep zakken.

Vindt jij het leuk om op de hoogte te worden gehouden van mijn (nieuwe) blogs? Laat dan een reactie achter bij één van mijn verhalen. In dat veld kan jij aanvinken dat jij op de hoogte wilt blijven van berichten/reacties.

Een dag zonder fittie is een dag niet geleefd

De weersvoorspelling van 29 graden zorgde al voor een kribbig gevoel. Het liefst blijf ik met die hitte thuis, maar de verplichting riep, dus moest ik eraan geloven. De laatste jaren kan ik slecht tegen warm weer. Op zo’n dag is mijn lontje kort en zijn mijn tenen lang.

Voor een afspraak moest ik in Enschede zijn. Het was die dag erg warm, dus voor vertrek nog even een ei op de motorkap van mijn auto gebakken. Na het bikken van mijn uitsmijter vertrokken. Ik was al aan de late kant, toen ik zag dat de tank bijna leeg was. Het tanken ging vlot, het afrekenen wat minder. Zo’n gast voor mij had waarschijnlijk zijn spaarvarkentje stukgeslagen. Hij betaalde met muntgeld. Heel veel muntgeld. Oké, even tot 10 tellen… Terug in de auto zag ik dat ik nog een half uur had. Een stuk rijden en een parkeerplek zoeken, dat moest lukken. Gasje erbij en maar hopen dat ze niet stonden te flitsen.

In Enschede aangekomen, druk zoeken naar een parkeerplaats. Overhaast sjeesde ik langs een vrije plek. Verderop een straat in gedoken en draaien met die handel. Sta ik net weer voor rechtsaf, wil zo’n type Donnie Bon Jovi, beetje popi jopi, in z’n scootmobiel mij links inhalen en wil zo voor mijn auto langs, rechtsaf schieten. Dat dacht ik dus niet hè! Ik kon net een aanrijding voorkomen, maar hij was kwaad op mij. Dat werd dus een fittie. Raampje van de auto open, flink op elkaar bek’n en angoan. Op z’n Enschedeeeeees zei hij: ‘ie moet uut oene dop’n kiek’n’, dom wief. Ik zei: ‘Jij staat aan de verkeerde kant van mijn auto, met je achterlijke bierkrat op wiel’n’. Hij wenste mij een ziekte toe, ik hem jeuk en te korte armen. Heel gezellig allemaal. De Benidorm Bastard vervolgde zijn weg en ik claimde alsnog de vrije parkeerplek. De tweede keer die dag tot 10 geteld…

Vier minuten vóór mijn afspraak wandelde ik het kantoor binnen. Met klotsoksels en het zweet in mijn bilnaad probeerde ik een koele plek te vinden. Dat hadden meer mensen bedacht. In de wachtruimte was op dat moment Pools de voertaal. Eigenlijk verwachtte ik dat iemand mij een blik Klok bier zou aanbieden, maar helaas.
Ik werd opgehaald en op de verdieping aangekomen zag ik bij de koffieautomaat een vent in korte broek. Dat moest even landen hoor. Op kantoor een korte broek! Dat is op mijn werk ten strengste verboden. Met die korte broek en benen met de kleur van een laken nog op mijn netvlies, ben ik mijn afspraak ingegaan. Het gesprek verliep aardig, maar ik bleef last houden van die traumatische ervaring.

Op de terugweg richting mijn auto zag ik een rat over straat lopen. Het beestje had een rood shirtje aan, met daarop het het logo van FC Twente. Die was vast ontsnapt uit de Grolsch Veste. Ik dacht dat ze daar alleen iets met pony’s deden, maar blijkbaar zijn ze daar van alle (vee)markten thuis. Nou proeven jullie waarschijnlijk mijn antipathie tegen dit cluppie, maar ik kan er nu niet verder op ingaan. Dat verhaal verdient een geheel eigen blog. Wie weet dat ik jullie ooit meeneem in de wondere wereld van dronken en doorgesnoven ‘(uit)supporters’ en het bijbehorende apengedrag.

Al klotsend bij de auto aangekomen, heerlijk de airco naar standje ijsbeer gedraaid en de radio aangezet. Even afkoelen en ontspannen. De terugreis was in ieder geval een stuk relaxter. Zelfs toen UB40 met Rat in mi kitchen op de radio kwam, kon ik uit volle borst meezingen. Zolang dat knaagdier maar niet in mijn keuken verschijnt.

Kom ik na deze, officieel in de boeken genoteerde niet-voor-herhaling-vatbaar-dag eindelijk thuis, wat denk je? Staat de rits van mijn broek open. Ik kijk naar beneden en stel hardop de vraag: ‘hoe lang sta jij al open?’

Haarballen op strooptocht

Met twee Jack Russells in huis is er altijd leven in de brouwerij. Ze barsten van de energie, zijn af en toe stronteigenwijs en ploegen regelmatig onze tuin om. Eekhoorns gaan een blokje om en de buurtduiven respecteren sinds kort de erfgrens. En ja, bij ons komt het meeste lawaai vandaan. Maak kennis met Bo & Jip.

Na het overlijden van lieve Pim(metje), onze eerste Jack Russell, was het erg stil in huis. Op bijzondere wijze kwam Bo daarna in ons leven. Ondertussen woont ze al bijna twee jaar bij ons. Ze is heel erg lief en Sjaan-kleef-aan ‘plakt’ het liefst de hele dag aan ons vast. Maar ze had als pup zeker haar ik-word-regelmatig-achter-het-behang-geplakt momenten. Zo gingen slippers en onderzetters naar de filistijnen, werd er fruit van tafel gejat, vrat ze mijn bril op en als toetje ook nog een tube eczeem crème. Het voordeel van dat laatste was dat ze lange tijd geen jeuk heeft gehad.

Bo heeft donders veel energie. Alleen met lang wandelen kon ze haar energie niet kwijt. Ook na het ballen gooien en zwemmen bleef ze vaak nog door stuiteren. Ze was gewoon toe aan een maatje, een speelkameraadje. Op 8 april 2023 kwam Jip bij ons wonen. En dat was dus de dag dat het gedaan was met onze rust. Jip blijkt een sloopkogel 2.0. Met haar gigantische scherpe tandjes noemen wij haar De Piranha. Wanneer ze enthousiast bij je komt, dan hoor je haar gebit klappen. Die is echt levensgevaarlijk!
Jip eet niet alleen brokjes en snoep, zij eet ook plinten, behang, gordijnen, vloerkleden, kussens, manden en stoelpoten. Ja, wat eet ze eigenlijk niet? Wij dachten onze tuin joekel-proof te hebben gemaakt, maar Jip bewijst dagelijks dat dat niet het geval is. Een duur hek laten plaatsen, het hekwerk extra afgeschermd met schapengaas, maar dat maakt Jip allemaal niks uit. Dan gaan we er toch gewoon onderdoor. Rododendrons rausen, lavendel lurken, hortensia’s happen en verbena’s vreten, De Piranha draait haar paws er niet voor om. Een net aangelegde tuin en Jippie gaan niet samen. Jemig, wat ben ik al vaak boos op haar geweest. Maar met dat grappige snoetje duurt dat nooit lang.

Samen zijn ze een explosief duo. Licht ontvlambaar spelen ze hele dag alsof hun leven er vanaf hangt. Racen door de borders, rollen en dollen door het gras en daarna samen een dutje doen in de zon. Nu heeft Bo nog de overhand, maar gezien het karakter en het potige gestalte van Jip, zullen de rollen binnenkort omgedraaid zijn. Dan zal Jip’s wraak zoet zijn.

Wanneer wij laat in de avond, na de laatste wandeling, bij elkaar op de bank zitten en het duo Bonnie & Clyde lekker tegen ons aan ligt te snurken. Ja, dan is alles weer vergeven en vergeten en zeggen wij tegen elkaar; ‘wat zijn ze toch lief als ze slapen’. Ooit worden ze wel wat rustiger. Daar houden wij ons maar aan vast.