dog – Babbels van Jet

Doen wat je leuk vindt? Ja graag!

Wanneer ik met de hondjes ga wandelen, zie ik ze regelmatig grappige dingen doen. Ook oervervelende dingen trouwens. In mijn hoofd wordt een actie van hun een heel verhaal. Aangezien ik veel fantasie heb en erg visueel ben ingesteld, krijgt zo’n verhaal direct vorm. Ik besloot er iets mee te doen!

In augustus 2023 ben ik begonnen met het opschrijven van teksten, die al een tijdje in mijn hoofd zaten. Heel langzaam ontstond het idee om een kinderprentenboek te maken. Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Schrijven, indelen, schrappen, mopperen, wegleggen en daarna weer opnieuw proberen. Met nul ervaring ben ik er vol voor gegaan. Wat zou er mis kunnen gaan? Toen mijn concept ‘klaar’ was, deed ik pas onderzoek naar de spelregels van het maken van een kinderprentenboek. Er wordt een maximum van 1500 woorden aangegeven. Djeeezz, ik zat al rond 2500 woorden. Dan maar proberen om delen van de tekst te schrappen. Daarna zat ik op 2250 woorden. Het is gewoon niet leuk om stukken tekst te verwijderen. Je hebt er hard aan gewerkt en vindt het zelf mega grappig. Het lijkt allemaal essentieel voor je boekje, wat achteraf dus niet zo blijkt te zijn.

Als kind van 12 jaar schreef ik mijn eerste verhaal. Ik vond het laatst terug in een oud, oranje schrijfmapje. Een keurig, met pen uitgewerkt verhaaltje uit 1984. Paard Lucy was het hoofdkarakter. Ze werd vermoord…

Op mijn werk zeiden ze het jaren geleden al. Jij moet een boek schrijven. Ik was namelijk nogal lang van stof wanneer ik de notulen van een informatieavond of overleg moest uitwerken. Met grote precisie probeerde ik het overleg op papier weer te geven. Later leerde ik wel dat dit niet de bedoeling was. Nou ja, ik ben dus altijd lang van stof geweest. Maar als het écht moet, dan is een beknopte versie ook mogelijk.

Ongeveer 40 jaar geleden is de liefde voor schrijven dus al begonnen. En toch ben ik al die jaren onzeker geweest of het de moeite waard is wat ik te melden heb. Op een gegeven moment heb ik dat losgelaten. Want wat nou als anderen het niet leuk of interessant vinden? Ga ik daar dood van? Nope! Word ik er anders van? Nope! Waarschijnlijk een deuk(je) in mijn ego? Jep! Maar wanneer dat alles is, wat heb ik dan te verliezen? He-le-maal niks! Jaren geleden gestart met verhalen op Facebook te plaatsen. daarop kwamen vaak leuke reacties. Daarna ben ik deze website gestart en ook op de blogs komen leuke berichten binnen. En nu? Ja nu krijgt mijn eigen kinderprentenboek vorm. Het manuscript is officieel geredigeerd (nagekeken/verbetert) en de tekeningen van de illustrator druppelen binnen. Echt zo supertof! Deze week volgt een afspraak omtrent begeleiding bij het zelf uitgeven van mijn boek. Ik kies voor self-publishing, omdat ik daarmee alles in eigen hand kan houden. Die wens is sterk, omdat de karakters uit het boek gebaseerd zijn op mijn eigen hondjes. Niemand kent die draakjes beter toch?

Als begeleiding van dit verhaal heb ik een eerste (ruwe) versie van de karakters geplaatst. Met alle credits voor Sabine, de illustrator.

Vindt jij het leuk om op de hoogte te worden gehouden van mijn (nieuwe) blogs? Laat dan een reactie achter bij één van mijn verhalen. In dat veld kan jij aanvinken dat jij op de hoogte wilt blijven van berichten/reacties.

Rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan

Al een paar jaar komen wij met onze honden bij de plaatselijke hondensportvereniging. Puppysocialisatietraining, Puppytraining en de Jonge Hondentraining, allemaal even leuk. En de dames? Zij vinden het fantastisch!

Als mini haarballetjes beginnen de puppy’s aan de puppysocialisatietraining. Een stuk of zes van die ongeleide projectielen bij elkaar. De naam van de training zegt het al. Socialiseren met andere hondjes. Daar hoort blijkbaar ook bij: over elkaar heen rollen, op elkaars kop piesen en vooral niet luisteren. Het is gewoon een superschattig schouwspel.

Wanneer de kleintjes klaar zijn voor de volgende sprong, mogen ze ‘over’ naar de puppytraining. Hier leren ze meer aandacht voor hun baasje of vrouwtje te krijgen. De commando’s Zit en Lig worden geoefend en ze mogen voor het eerst door een flexibele tunnel rennen. Guus, één van de trainingsmaatjes, vond de tunnel altijd rete-spannend. Twijfelachtig stond hij dan bij de ingang, kijkend naar zijn vrouwtje. Tegen het vrouwtje van Guus zei ik voor de grap, dat het bij de vereniging gebruikelijk is om je hond voor te gaan bij de oefening. Ik zei dat zij eerst door de tunnel moest kruipen en dat Guus wel zou volgen. De tunnel die regelmatig wordt ondergepiest door enthousiaste viervoeters. Voordat ik het in de gaten had, was ze al in de tunnel gekropen. Guus sprong achter haar aan en wat volgde was een worsteling in de nauwe doorgang. De tunnel schudde hevig en het gevloek was niet mals. Guus kwam als eerste uit de tunnel en zijn vrouwtje volgde op handen en voeten. Ze keek ons beteuterd aan. Haar kapsel compleet ontploft. Gieren met elkaar! Ze kon er gelukkig zelf ook om lachen.

Na het afronden van de puppytraining kan je ervoor kiezen om door te gaan naar de jonge hondentraining. In deze training worden de gehoorzaamheidsoefeningen van de eerdere trainingen verder uitgebouwd. Daarnaast moeten ze een parcours lopen en is er ruimte om het pubergedrag van je hond te bespreken. Genoeg stof voor een bespreking van een half jaar of zo. De honden zijn in deze leeftijdsfase best aanwezig. Wel zie je dat er al meer focus is ontstaan. Een oefening kan nog wel plotseling stoppen omdat je hond ineens moet kakken. If you gotta go, you gotta go!

Wij trainen met beide honden. Bo heeft deze jonge hondentraining al eerder doorlopen. Omdat ze het leuk vindt, hebben wij haar opnieuw opgegeven. Ze is echt een werkhondje en voert met grote precisie (bijna) alle opdrachten uit. Wanneer wij stoppen op de parkeerplaats van de vereniging, zijn de monsters helemaal hyper. Dan kunnen ze niet wachten tot ze op het veld staan. Jip is altijd weer blij om Anita te zien. Anita is de trainster van de groep en heeft Jip, in een korte afwezigheid van baasje, bij de training even onder haar hoede gehad. Wanneer Anita, na het goed afronden van een oefening, roept: ‘goed gedaan!!!’ Dan kwispelt Jip er vrolijk op los. Ook al is de oefening niet door haarzelf uitgevoerd.

In het begin van de jonge hondentraining was het een dolle boel. In een iets andere samenstelling, met verschillende hondenmaatjes bij elkaar. Allemaal met hun eigen grappen en grollen. Jack was een hitsig hondje en besprong alles wat rondliep. Wij dachten dat Jack een konijn was, verstopt in een hondenpakje. Teun(tje) woog op het begin al een slordige 25 kilo. Hij deed erg zijn best, maar werd te lomp bevonden voor de behendigheidstraining. Binkie kwam wat schuchter binnen. De eerste training was niet zo fijn voor hem. Gelukkig was dat van korte duur. En Jellybean was er ook bij. Een eigenwijze Franse bulldog, druk met alles, behalve met de training. De groep was een geweldig zooitje ongeregeld bij elkaar.

In de laatste fase van de training kon je goed zien hoe de honden zich hadden ontwikkeld. Jack bleek toch geen konijn in een hondenpak en slaagde met vlag en wimpel. Binkie legde zonder riem het laatste parcours af. Trots keek hij daarna naar zijn baasje. Teun(tje) heeft de groep helaas eerder verlaten. Jellybean heeft uiteindelijk laten zien dat een Franse bulldog best atletisch kan zijn. Niet door de tunnel rennen, maar er bovenop springen en het vertikken om eraf te komen.

Op het moment van schrijven, hebben de dames hun training afgerond en hun certificaat met wat lekkers ontvangen. Na 10 weken hun stinkende best te hebben gedaan, is het voor nu even mooi geweest. Het is voor ons winterstop en ergens in de lente gaan wij bekijken wat een mooi vervolg voor ze kan zijn. Wie weet dat het weer stof oplevert voor een nieuw verhaal.

Zon, zee en strand. De familie B. op vakantie in Nederland.

Met twee Jack Russells, waarvan één in de puberteit zit, op vakantie. Nee, een caravan zou dit jaar niet geschikt zijn. Bij regen wil je niet 10 dagen lang op 10m2 op elkaar gepropt zitten. Daarom hebben wij een huisje met wat extra leefruimte gehuurd. Vakantie in eigen land is weer-technisch gezien de goden verzoeken. Toch hebben wij de gok gewaagd en dat pakte goed uit!

Met de haarballen richting de Nederlandse kust, dat leek ons wel wat. Het idee om dit jaar een caravan te kopen hadden wij laten varen. Met onze terriërs, waarvan één haar oortjes voor de sier heeft gekregen, bij slecht weer in een kleine caravan te bivakkeren, dat bracht bij voorbaat al nare beelden op het netvlies. Dit jaar hadden wij een ruime vakantiewoning in gedachten. Na wat speurwerk kwamen wij uit bij een uitgebouwde vakantiewoning nabij de Nederlandse kust. Een leuke hut met twee slaapkamers en een grote, beschutte tuin.

De weersvoorspelling zag er goed uit. Voor onze vakantieperiode was gemiddeld 27 graden voorspeld. Bo de (zee)hond kon niet wachten. Die had een paar dagen van tevoren haar bikini al aangetrokken. Jip, iets terughoudender voor wat betreft waterpret, had voor de zekerheid haar badpak in haar tasje gestopt. Bo was al dagen onrustig. Ze voelde haarfijn aan dat er iets op stapel stond. Onze kleine stresskip houdt niet van autorijden, is direct van slag en braakt dan de Batmobiel helemaal onder. Daarom hadden wij haar al een paar dagen een homeopathisch goedje door het eten gefrommeld. Dat zou de scherpe kantjes eraf halen en dat werkte. Nou ja, het kotsen bleef uit. Mevrouw heeft nog geen 10 seconden op haar kont gezeten, terwijl Jip bijna alle kilometers snurkend heeft doorgebracht.

Om ons daar te kunnen voortbewegen, hadden wij onze fietsen meegenomen. Allebei een fietsmand voorop, zodat Bo & Jip overal mee naar toe konden gaan. Voor de vakantie nog geoefend bij ons in de wijk. Dat ging met wisselend succes. Bij de eerste rit door de duinen waren wij een echte bezienswaardigheid. Iedereen kon ons van ver horen aankomen. Bo werd niet vrolijk van het ritje in haar fietsmand (je verwacht het niet hé?). Ze jankte als een wolf bij volle maan. Bo werd ondertussen wat schor en mijn hoofd werd steeds roder. De aandacht van alle ‘toeschouwers’ werd mij teveel. Oké, stoppen maar! Jip had ondertussen haar hoofd vast in het beschermingsraster zitten, dus even op adem komen was geen gek idee. Na nogmaals proberen en dezelfde drama’s hebben wij het opgegeven. Dan de lastpakken maar samen in de mand van Jip. Dat ging verrassend goed!

De vakantiewoning was meer dan prima. De kleinste slaapkamer hadden wij voor Bo & Jip gereserveerd. Daar waar ze thuis gewoon in hun bench slapen, zo groot was het drama nu. Na meerdere vermanende toespraken en een Jip die zich door de deur heen wilde vreten, hebben wij de strijd verloren. Tja, je wilt zelf ook graag slapen en daarom maar bij ons op bed. Heel erg warm, zonder airco, een slecht bed en snurkende honden. Echt een fantastische belevenis… En net wanneer het niet ongemakkelijker kon, werd ik een keertje wakker en lag één van die wurmpies in mijn arm opgerold, veilig te slapen. Ach ja, dan verdwijnen je ongemakken als sneeuw voor de zon.

De bezoekjes aan het strand waren de hoogtepunten van onze vakantie. Niet echt voor mij hoor. Ik ben geen strandmens en irriteer me aan al dat zand. Ik lig de hele dag badlakens en kleding af te kloppen. De combi van zonnebrandcrème en zand vind ik echte horror. Maar goed, man en ‘kinderen’ vonden het geweldig. Waar Jip bij mij in het ondiepe bleef, daar gingen Ronald en Bo voor olympisch goud. Bal in het water, zwemmen in zee en springen over de golven. RaBOmi Kromowidjojo heeft er wat afgeplonst. Jip genoot in het ‘pierenbadje’. Ja, de mooiste dagen waren toch echt aan het strand.

In dit verhaal lezen jullie veelvuldig over de dwarsheid van de monsters. Toch zijn ze vooral grappig en braaf geweest. Leuke steden bezocht en heerlijk uit eten geweest. De dames waren natuurlijk ook present. Samen in hun buggy, met snoep en speelgoed. Maar ook aan hun lange lijn in de tuin waren ze op hun best. Dat ze bijna de Duitse buurvrouw opvraten… Ach ja, een kleinigheidje houd je toch.

Burn-out, fun in

Het mooiste van schrijven is voor mij, te proberen om een grappige draai aan een verhaal te geven. Onder het schrijven moet ik regelmatig lachen om mijn eigen grappen. Ik weet het, dat is best fout maar wel lekker. Helaas bestaat het leven niet alleen uit leuke en grappige momenten. De burn-out die mij te pakken kreeg, die bleek hardnekkig. Het schrijven van verhalen hield mij een beetje op de been. Daar haalde ik mijn portie humor uit. Deze blog heb ik niet geschreven om grappig te zijn, maar meer om een klotenperiode van mij af te schrijven. Ik verwacht hierop geen honderden reacties te ontvangen. Wel een goed gevoel voor mijzelf. Want wat als je alles voor een ander wilt doen, maar jezelf vergeet? En daar komen wij tot de kern. Wat is goed voor jezelf? Denk daar maar eens over na.

Na veel te lang onder hoge druk te hebben gewerkt en daarnaast het verplichte, eenzame thuiswerken in coronatijd, was het onvermijdelijke daar. In het voorjaar van 2022 viel ik uit met een burn-out. Ik zoefde van corona zo het dal van complete uitputting in. De batterij was volledig leeggetrokken. Opladen lukte niet meer. Lege batterijen moeten worden ingeleverd bij de milieu-straat. Nou, breng mij dan ook ff weg.

Door het constante malen in mijn hoofd waren de nachten bagger. De ochtenden werden gebruikt om bij te slapen. Samen met Bo slapen tot een uurtje of 11.00 uur, daarna douchen, eten en verder snurken op de bank. Mijn hoofd was een gigantische zeef geworden. Ik kon niets meer onthouden. De hele dag liep ik boos en gefrustreerd te zijn om van alles en nog wat. Het sociale leven ging totaal aan mij voorbij. Zo geen puf om ergens aan deel te nemen.

Bo was in de moeilijkste fase mijn stok achter deur en rots in de branding. Ik moest wel naar buiten om haar uit te laten. Wij hebben samen veel gewandeld en dat heeft mij goed gedaan. Zij voelde mijn ‘buien’ haarfijn aan. Zo bijzonder hoe ze op mijn gedrag reageerde. Lief, aanhankelijk, maar soms ook overdreven pleasend wanneer ik weer een rothumeur had. Ook de mensen uit mijn directe omgeving hadden het beste met mij voor. Dankbaar dat ik deze mensen om mij heen heb. Dikke kus voor jullie!

Gelukkig heb ik goede hulp gehad. Niet schamen maar beamen, dat was het motto. Praten, praten en nog meer praten. Met medicatie werden de nachten wat rustiger en sliep ik weer een paar uur achterelkaar. Na lange tijd voelde ik mij wat beter en deed gedoseerd weer mee aan de wereld om mij heen. En daarbij hoorde ook de eerste gesprekken met mijn werkgever. En later re-integratie op mijn werk. Tussentijdse evaluaties had ik met twee leidinggevenden. Die verliepen ontspannen en er was ruimte voor het praten over koetjes en kalfjes. Zij hebben nog gegrapt over een rol in één van mijn blogs. Nou Statler en Waldorf, dat is dan mooi gelukt.

Nu 1,5 jaar verder ben ik bijna op mijn oude niveau qua werkuren. Maar mijn energielevel is nog lang niet op het oude niveau. Het voelt soms alsof ik met een rietje wordt leeggezogen. Dan kan ik niet recht uit mijn ogen kijken. Ook de nachtrust lijkt voorgoed verstoort. Dan overdag maar toegeven aan de moeheid en toch dat middagdutje pakken.

Het genieten van het leven is terug van weggeweest. Ik wil het niet nog eens laten afpakken, niemand mag het ooit nog eens van mij afpakken. En natuurlijk heel goed op mijzelf passen. Nee is nee. Wie dat niet begrijpt mag in de poep zakken.

Haarballen op strooptocht

Met twee Jack Russells in huis is er altijd leven in de brouwerij. Ze barsten van de energie, zijn af en toe stronteigenwijs en ploegen regelmatig onze tuin om. Eekhoorns gaan een blokje om en de buurtduiven respecteren sinds kort de erfgrens. En ja, bij ons komt het meeste lawaai vandaan. Maak kennis met Bo & Jip.

Na het overlijden van lieve Pim(metje), onze eerste Jack Russell, was het erg stil in huis. Op bijzondere wijze kwam Bo daarna in ons leven. Ondertussen woont ze al bijna twee jaar bij ons. Ze is heel erg lief en Sjaan-kleef-aan ‘plakt’ het liefst de hele dag aan ons vast. Maar ze had als pup zeker haar ik-word-regelmatig-achter-het-behang-geplakt momenten. Zo gingen slippers en onderzetters naar de filistijnen, werd er fruit van tafel gejat, vrat ze mijn bril op en als toetje ook nog een tube eczeem crème. Het voordeel van dat laatste was dat ze lange tijd geen jeuk heeft gehad.

Bo heeft donders veel energie. Alleen met lang wandelen kon ze haar energie niet kwijt. Ook na het ballen gooien en zwemmen bleef ze vaak nog door stuiteren. Ze was gewoon toe aan een maatje, een speelkameraadje. Op 8 april 2023 kwam Jip bij ons wonen. En dat was dus de dag dat het gedaan was met onze rust. Jip blijkt een sloopkogel 2.0. Met haar gigantische scherpe tandjes noemen wij haar De Piranha. Wanneer ze enthousiast bij je komt, dan hoor je haar gebit klappen. Die is echt levensgevaarlijk!
Jip eet niet alleen brokjes en snoep, zij eet ook plinten, behang, gordijnen, vloerkleden, kussens, manden en stoelpoten. Ja, wat eet ze eigenlijk niet? Wij dachten onze tuin joekel-proof te hebben gemaakt, maar Jip bewijst dagelijks dat dat niet het geval is. Een duur hek laten plaatsen, het hekwerk extra afgeschermd met schapengaas, maar dat maakt Jip allemaal niks uit. Dan gaan we er toch gewoon onderdoor. Rododendrons rausen, lavendel lurken, hortensia’s happen en verbena’s vreten, De Piranha draait haar paws er niet voor om. Een net aangelegde tuin en Jippie gaan niet samen. Jemig, wat ben ik al vaak boos op haar geweest. Maar met dat grappige snoetje duurt dat nooit lang.

Samen zijn ze een explosief duo. Licht ontvlambaar spelen ze hele dag alsof hun leven er vanaf hangt. Racen door de borders, rollen en dollen door het gras en daarna samen een dutje doen in de zon. Nu heeft Bo nog de overhand, maar gezien het karakter en het potige gestalte van Jip, zullen de rollen binnenkort omgedraaid zijn. Dan zal Jip’s wraak zoet zijn.

Wanneer wij laat in de avond, na de laatste wandeling, bij elkaar op de bank zitten en het duo Bonnie & Clyde lekker tegen ons aan ligt te snurken. Ja, dan is alles weer vergeven en vergeten en zeggen wij tegen elkaar; ‘wat zijn ze toch lief als ze slapen’. Ooit worden ze wel wat rustiger. Daar houden wij ons maar aan vast.