Scotland baby!

Mijn eerste bezoek aan Schotland was ergens begin jaren 90. Samen met zus Caroline en goede vriend Stewart de geweldige Highlands bezocht. Bij het weggaan heb ik gezworen om terug te keren naar, wat later bleek, mijn favoriete vakantiebestemming. In 2014 hebben Ronald en ik Hogmanay, de Schotse jaarwisseling, in Edinburgh gevierd. En vanaf deze prachtige stad de mooie omgeving ontdekt. De drie keer daarna heb ik samen met mijn zussen rondgereisd door de Schotse hooglanden en verschillende steden aangedaan. Maar wanneer wij met z’n drieën zijn, kan het nooit helemaal normaal verlopen.

Vorig week vetrokken wij, de drie zussen Dianne, Caroline en Harriët, voor de derde keer naar Schotland. Hoezo voor de derde keer vraag jij je zeker af? Nou, dat is een beetje een raar verhaal. Wij denken, weten het bijna zeker, dat wij Schotse genen hebben. Wanneer wij in Schotland uit het vliegtuig stappen, voelen wij ons meteen thuis. Kerels met kilt worden ineens aantrekkelijk, wij spreken elkaar aan met Love of Lassie en beginnen meteen te hupsen wanneer wij doedelzakmuziek horen.

Eén keer in de twee jaar gaan wij richting Schotland. Ondertussen is het een traditie. Niet alleen de reis daarnaartoe, maar ook steeds bijna onze vlucht missen is een gewoonte geworden. Hoe? Wij weten het zelf ook niet. Of toch wel? Treinstoringen, files, lanterfanten of gewoon denken dat je genoeg tijd hebt, dat heeft ons al meerdere keren bijna de kop gekost.

In 2015, onze eerste reis samen, twee uur voordat onze vlucht vertrok, gewoon nog in het centrum van Edingburgh zitten lunchen. Tied zat jah! ‘Alleen maar’ eem de koffers ophaal’n en de huurauto uit de parkeergarage haal’n. Lukt makkelijk. Uhuh… not! We konden de locatie van de autoverhuurder niet meer vinden en daardoor waren wij kostbare tijd verloren. Rennend, zwetend en tierend over het vliegveld. That’s our cup of tea! Een paar minuten voordat de deur van het vliegtuig sloot, waren wij present. Bijna te laat! Met elkaar high fivend, snel instappen, met bravoure de blikken van anderen vermijdend, laag in de stoel gaan zitten en even onder de radar blijven. Frustratie bij anderen waait zo weer over. Na tien minuten weer de grootste klep hebben en de stress weglachen, totdat iedereen ons wederom zat was. En ofcourse direct met de lip aan een glaasje wijn of bier.

In 2020 werd i.v.m. coronaaaaahhh onze reis gecanceld. Verder maken wij geen woorden vuil aan deze ongelooflijke shit periode. Of toch wel… Om de pijn van de gecancelde reis iets te verzachten, zijn wij een paar dagen naar Callantsoog gegaan. Een leuke chalet gefikst, elektrische fietsen gehuurd en met schitterend weer naar Den Helder gesjeesd. Daar onze lunch in de buitenlucht opgekluifd, want ja, binnen mocht dat niet hé! Wat een gekke tijd was dat zeg.

In 2022 hebben wij alsnog de reeds geplande rondreis door Schotland gemaakt. Bij deze reis hebben wij op zowel de heen als terugreis bijna onze vlucht gemist. Gebrek aan timing en complete achteloosheid waren de reden van het bijna niet op tijd zijn. En hoe kan het dan toch, dat je zo’n stressvolle situatie zo snel weer vergeet? Je zou denken: ‘Dat overkomt ons niet nog eens.’ Jaja…
We hebben daar met een huurauto de Highlands onveilig gemaakt. Het stuur aan de rechterkant, links rijden en met links schakelen. Wat kan er mis gaan? Dat heeft wel wat hachelijke en komische momenten opgeleverd hoor. Al met al was het prachtig en beregezellig. Afgesproken dat dit niet onze laatste keer zou zijn.

Dit jaar (2024) ging als volgt: Dianne gaf al tijdig aan: ‘Laten we wat eerder naar Schiphol gaan. Dan nemen wij de trein van 07.30 uur i.p.v. die van 08.30 uur. Het gaat ons nog een keer goed mis.’ Met onze grote tater tegelijk eroverheen. ‘Dianne, doe eens niet zo gestrest! Het komt allemaal goed. We zijn ruim op tijd met deze trein en de hele mikmak op het vliegveld.’ De ochtend van vertrek bleek er rondom Schiphol van alles mis op het spoor. Geen treinen daarnaartoe. Wow, oké, wat nu?! Op de zussen app boden wij tegelijkertijd onze auto’s en stuurkunsten aan. Dianne won en reed zo snel als het kon haar bolide voor. Maar ja… dan woon je in Nederland en belandt je in de spits. In de file zagen wij de tijd wegtikken. Caroline vertelde ondertussen over haar gemiste vlucht in Kaapstad. Zij was een dag te laat op het vliegveld en moest € 800,00 extra aftikken voor haar ‘no show’. Dit gaf ons niet echt vertrouwen voor onze vlucht. Bij het terrein voor langparkeerders aangekomen, als een malle een parkeerplek gezocht en daarna als een soort Flipper de shuttlebus naar het vliegveld ingedoken. Natuurlijk was het rete druk bij de douane. Met onze aller charmantste glimlach, hebben wij om voorrang verzocht. De dame van dienst snapte ons probleem en maakte een uitzondering. Hartje voor haar! Maar dan moeten je immense wandelschoenen nog uit, jezelf nog afvragend of je sokken op een gatenkaas lijken, verder met strippen en weer aankleden. Ondertussen wordt er door de ‘Commandant der Strijdkrachten’ verschillende commando’s geschreeuwd. ‘Jij! Hierheen! Nee! Niet alles in één bak! Jij! Riem af! Niet bewegen in de scan!’ Pfff… En dan ben je eindelijk klaar bij de douane. Heet van de heisa, als een gazelle naar de gate gerend. En jawel hoor, net op tijd. ‘Hooooooi!!! We are in, let the party begin!’ Op drie minuten voordat de gate dicht zou gaan, toch weer gelukt. Lucky bastards!
Op onze laatste avond voor vertrek hebben wij afgesproken, de volgende ochtend extra vroeg op te staan. Na het avondeten met iets teveel wijn nog een frisse strandwandeling gemaakt. ‘Laten we even wat foto’s op de rotsen maken!’ Wat wiebelig van de wijn zou je zo van die rotsen afkeilen. Dat zou een heel lullige reden zijn om je vlucht te missen. Ik hoor het ze zo omroepen: ‘De gezusters B. hebben het dit keer echt niet gehaald. Ze zijn tipsy van de rotsen gesodemieterd.’ Gelukkig niet hoor! We waren ruim op tijd en hebben voor onze volgende reis beterschap beloofd.

Vindt jij het leuk om op de hoogte te worden gehouden van mijn (nieuwe) blogs? Laat dan een reactie achter bij één van mijn verhalen. In dat veld kan jij aanvinken dat jij op de hoogte wilt blijven van berichten/reacties.

Brek’n voor gevorderden

In mijn puberteit maakte ik kennis met hardrock / heavy metal muziek. Midden jaren tachtig kwamen wij als vriendengroep bij een soort van wijkgebouw in een naastgelegen dorp terecht. Daar hoorde ik ze voor het eerst… Metallica. De liefde voor hun muziek is nooit overgegaan. Op mijn vijftigste zag ik ze voor de 9e keer live.

De jongste van de groep met mijn veertien jaar, maar ik zag er ouder uit. Met mijn bijna 1.80 viel het niet op. Sjans bij de vleet met al die gillende hormonen en een glas bier voor fl. 1,25. En de muziek… ja, dat was van een ander kaliber. Ik maakte kennis met Metallica. Was deze soos een plek voor een veertienjarige? Mijn ouders vonden van niet. Dat was het ook niet, maar ik had het voor geen goud willen missen.

Door de jaren heen regelmatig concerten van Metallica bezocht en voor 29 april 2023 had ik 2 kaartjes in mijn bezit. Omdat wij geen hele dag oppas voor Bo & Jip konden vinden, hadden wij besloten dat ik iemand anders mee zou vragen. Met Caroline al eerder een concert van Metallica bezocht. Dikke, vette show gezien en enorm veel lol gehad. Fijne overnachting gehad in het ronde Fletcher hotel in Amsterdam. De douche staat daar middenin de kamer en is helemaal van glas. Wij hadden elkaar plechtig beloofd, geen foto’s van elkaar te maken. Lastige belofte…

Dit keer verbleven wij in het Jaz hotel, direct naast de Arena. Superhandig natuurlijk, aangezien het concert daar plaatsvond. Met onze liefde voor PSV en Feyenoord was dit voor zowel Caroline als mij eigenlijk verboden terrein. Voor het grote Ajax logo nog een paar ongepaste foto’s gemaakt en daarna was het tijd om te brek’n.

De zon scheen volop en het plein liep al aardig vol. Met een drankje in de hand en de knar in de zon moest het wel een mooie dag worden. Dat hebben wij een paar uur volgehouden, totdat onze maagjes begonnen te rammelen. Er moest gebikt worden. Het eten en drinken was flink aan de prijs. Dat was ook het geval bij de tickets voor het concert. Ik ga het liefst voor een gewone staplaats. Er waren vele soorten tickets te koop. Zo kon je bijvoorbeeld tickets kopen waarbij je een Meet and Greet met de band kreeg. Buiten de hoge prijzen om, wat zeg je tegen die knakkers? Die ken je toch helemaal niet. Zitten die lui daar zelf op te wachten? Voor het geld hoeft dat niet meer, zou je denken. Zo’n Meet and Greet kon ook een keer geregeld worden bij een concert van Rammstein. Mijn buurman boekte zo’n ticket en vroeg of hij ook voor mij moest bestellen. Nou, no way hè! Ik vind die zanger een doodenge gast. Als die vent een keer naar mij kijkt, ben ik al af.

De bewuste avond werd het voorprogramma verzorgd door Floor Jansen. Het laatste nummer zong ze samen met Henk Poort. Geweldige afsluiter met The Phantom of the Opera. Die Floor Jansen is ook wel wat hoor. Wat-een-stem! Het geluid was gelukkig goed. Ik was huiverig omdat je vaak hoort dat de Arena een dikke galmbak zou zijn. Niets van gemerkt.

Eindelijk begon Metallica. Geweldige muziek, super sfeertje en leuke gesprekken met jan en alleman. Net voor ons stond een meid met knalroze lang haar. Met één of ander vette zooi tot een soort van plukken gedraaid. Ze kon headbangen en filmen tegelijk. Heel erg knap. Bij het terugkijken van die filmpjes is ze vast misselijk geweest. Het beeld was niet echt vast zal ik maar zeggen. Met het headbangen kwam ze met haar vette plukken haar te dicht bij ons in de buurt. Caroline stond iets schuin voor mij en ik zag de ergernis op haar gezicht. Zo grappig om te zien. C. deelde een beuk uit en dat hielp een beetje. Echt rustig werd het niet. Vijf meter verderop begon een grote groep brekkers te moshen (beuken op de muziek). Leuk om te zien, maar wel op afstand. Het ging d’r van. Machtig mooi! Het concert duurde niet echt lang. Wel was het van hoog niveau. Een prachtige avond gehad.

C. en ik hadden zo bedacht dat wij in de bar van ons hotel gingen aftanken. Daar aangekomen hingen ze er met de benen uit. Dan maar door naar onze kamer, waar rode wijn en tapas op ons stonden te wachten. Nog even met de kanis uit het raam gehangen om bezoekers van het Ziggodome de gek aan te steken (heel volwassen, ik weet het). Kapot van de dag, lekker gepit op de beste bedden ever!

Vindt jij het leuk om op de hoogte te worden gehouden van mijn (nieuwe) blogs? Laat dan een reactie achter bij één van mijn verhalen. In dat veld kan jij aanvinken dat jij op de hoogte wilt blijven van berichten/reacties.

Dirk in tha house

Dirk is een opblaasbare flamingo. Hij loopt als een rode draad door mijn (feest)leven. Een tijd geleden werd Dirk in een kroeg achtergelaten. Hij zat met zijn roze plastic kontje in een plantenbak, heel zielig voor zich uit te staren en toen besloot ik hem te adopteren. Tot op de dag van vandaag geen spijt van gehad. Ondertussen hoort hij bij de familie.

Ik zag Dirk voor het eerst op een feest ergens in een kroeg. Een bekende werd 25 jaar en gaf een vet fout feest. Bij binnenkomst zag je het meteen, iedereen had z’n stinkende best gedaan om aan het thema te voldoen. De jarige, een man, was verkleed als ballerina, inclusief tutu. Die had zijn taak heel erg serieus genomen. Ronald was in disco style gekomen. Donkere krullenpruik, een knalgele blouse, een paarse velvetbroek. Een grote zonnebril en (sleep)ketting als finishing touch. Ikzelf was als gabber gekomen. Een aussie uit de jaren 90, pattas van Nike Air Max en een zonnebril met ronde glazen. Mijn buurvrouw had mijn kapsel verzorgd. Een hele strakke, hoge staart met daarin een vlecht.

We hadden al een behoorlijke tijd op de dansvloer staan ouwehoeren en Dirk zat daar maar, moederziel alleen. Op mijn stoute pattas naar hem toegelopen en hem gevraagd of hij zin had om te dansen. En zo geschiedde, Dirk is de hele avond bij mij gebleven. Hij mocht eerst van mijn biertje snoepen, maar uiteindelijk was hij los en dronk bij iedereen uit het glas. Een beetje brutaal, maar blijkbaar had hij dorst. Nadat hij zijn enorme dorst had gelest, hebben wij samen de dansvloer onveilig gemaakt. Dirk bleek een echte salsa king.

Het volgende feest diende zich aan. Een neef en zijn vrouw werden allebei 30 jaar. Op de feest locatie aangekomen, zagen wij dat de party al in volle gang was. Even een rondje bekenden gedaan en uiteindelijk plofte ik naast mijn zwager neer. Hij riep ineens ‘ta-daaah’ en hield Dirk in de lucht. Wat een verrassing! Dirk was dus opnieuw van de partij en iedereen was blij.

Het was een topfeest. Veel gedanst en nog op de grond zitten roeien op het nummer De Woonboot. Ondertussen had Dirk vrij spel. Niemand lette op hem, iedereen was druk met roeien. Hij dronk stiekem alle glazen leeg. Het gevolg, een ladderzatte en obstinate flamingo. Zijn prachtige, roze verenkleed was gelig/groen van de mojito geworden. In de late uurtjes een taxi gebeld, Dirk ingeladen en snel naar huis om hem in te stoppen. Helaas waren wij te laat, hij liep helemaal leeg en dat was het dan. Geen nieuw leven meer in te blazen. Heel verdrietig allemaal. Hij wordt nog steeds gemist.

Alweer een feest? Ja hoor, nu één van mijzelf. Dit jaar was het dan zover, ik werd 50 jaar. Op de avond voor de grote dag, oudejaarsavond, was het een komen en gaan van familie, vrienden en buren. Voor mij verboden om aan de voorkant van het huis te komen en daarom maar braaf in de tuin plaatsgenomen. Daar kwam af en toe iemand om de hoek kijken, even kletsen of een drankje doen. Rond 21.30 uur was het versieren klaar en zijn wij met z’n allen naar de voorkant van het huis gelopen. Echt geweldig was het! Spandoeken met grappige en schuine teksten, meerdere Sarah’s en nog andere (opblaasbare) grappen. De pre party ging door tot in de late uurtjes.

De volgende dag was het grote feest. Ik had een leuke locatie in het buitengebied afgehuurd. Voor deze gelegenheid een jurkje aangeschaft en voor het comfort ook een wielerbroekje voor onder het gewaad gekocht. Dat laatste item bleek later een gouden aanschaf. Bij het nemen van de familiefoto lag ik vooraan op de grond met mijn benen wijd. Heel erg charmant 😊. Lang leve het wielerbroekje!

Ah, daar kwam familie binnen. En allemaal hadden ze een Dirkje bij zich. In alle vormen en maten werden flamingo’s aangeboden. Echt super, aangezien het heengaan van Dirk er flink had ingehakt. Naarmate de avond vorderde, mengden de Dirkjes zich tussen de gasten. Waar je ook keek en wat er ook werd gedaan, één van de Dirkjes was erbij. Deelnemen aan gesprekken, dollen op de dansvloer en ja, ook af en toe een drankje. Wel met mate dit keer, omdat wij nu weten wat teveel drank voor een flamingo kan betekenen. Er zijn veel foto’s gemaakt, verzameld zo rond de 200 stuks. Bijna op elke foto is een Dirkje te zien. En wat hebben wij gigantisch veel lol gehad toen wij die foto’s voor het eerst zagen.

De eerste Dirk, de enige echte zeg maar, ja die heeft eigenlijk iets bijzonders gedaan. Hij heeft lol en samenhorigheid gebracht. Door de Dirkjes is de fun en liefde als een olievlek(je) verspreid. Daarom wil ik zeggen: ‘Spread the love!’ en ‘Hail to Dirk!’

Vindt jij het leuk om op de hoogte te worden gehouden van mijn (nieuwe) blogs? Laat dan een reactie achter bij één van mijn verhalen. In dat veld kan jij aanvinken dat jij op de hoogte wilt blijven van berichten/reacties.