Bo(ot)reisje langs de Rijn

Dit jaar gingen wij op vakantie naar Koblenz en Bo ging voor het eerst met ons mee. Best spannend, aangezien zij nog steeds een ongeleid projectiel is met heel veel lawaai aan het kontje. Voor 80 decibel draait zij haar paw niet om. Je vraagt je af hoe het in de auto gaat, slapen op een andere plek en met het poing-poing gedrag op het terras. Het leverde weer mooi materiaal op.

Vroeg opgestaan en op ons gemak de auto ingepakt. Bo is wagenziek dus kreeg zij een reistabletje. Wij hadden vóór de vakantie met haar geoefend. Bench op de achterbank met daarin wat speelgoed. Deze proefritten werden met wisselend succes afgerond.

Zodra wij in de auto zaten, was voor ons de vakantie begonnen. Nog niet op de snelweg aangekomen, waren de krentenbollen al uit de verpakking en ook de koffie moest er direct aan geloven. Gewoon gezellig. Zo gaat dat al jaren.

Bij de eerste stop bleek dat het hondje de bench had ondergekotst. Dus niet chillen op de parkeerplaats, maar schoonmaken. Ach ja, ff d’r an met de lippe en weer klaar om te gaan.

Binnen een kwartier rook de hele auto naar kak. Wij keken elkaar aan… het zal toch niet? Bij de eerstvolgende parkeerplaats gestopt, doodsbenauwd voor wat wij zouden aantreffen. Het viel mee gelukkig. Bo had blijkbaar een enorme bout gelaten. Dat zo’n klein hondje zoveel vuns kan produceren.

Het beestje zat achterin toch niet lekker op haar plek. Dan maar voorin, fijn bij ‘het vrouwtje’. Zittend bij mij op schoot hebben wij samen haar favoriete liedje opgezet en meegezongen; PAW Patrol, PAW Patrol, We’ll be there on the double ♫ ♫. Daarna was ze weer een blij meisje.

Aangekomen bij ons appartement waren wij blij verrast. Op de begane grond, strak aan de Rijn een ruim verblijf, van alle gemakken voorzien. Door de open ramen blafte Bo naar alle vrachtschepen “Schip Ahoy!” en ook voorbijgangers werden getrakteerd op een wilde begroeting, met hilarische schrikreacties als gevolg.

Omdat Bo nog zo jong en onbezonnen is, hadden wij een hondenbuggy meegenomen. Wanneer dat nodig was, konden wij haar ‘opsluiten’. Heel handig voor lange wandelingen in de warmte, maar vooral wanneer wij op een terrasje gingen eten. Thuis hadden wij haar aan de buggy laten wennen. Ze heeft uren in dat ding doorgebracht en wilde er niet meer uitkomen. Dan keek zij vanuit de buggy naar mijn kookkunsten of hoe ik de stofzuiger hanteerde.

Bij een leuk Italiaans restaurant op het terras, genietend van ons eten, lag Bo in haar buggy met een kauwbotje en wat speelgoed, minding her own business. Op sommige stukken van de stof van de buggy is gaas verwerkt, zodat je erdoorheen kan kijken. Dat hadden twee kinderen achter ons gezien en zij vonden het grappig om Bo te stangen. Daar was ze niet van gediend en ging als een echte Jackie tekeer en beukte tegen het gaas. Eén van de twee koters schrok daar zo van, die wilde wegrennen en kwam te vallen. Een brullend kind met straateczeem tot gevolg. Onder het motto: Don’t fuck with us, we fuck back, hadden wij geen medelijden met dat rotjong.

Na het hoofdgerecht en vele karafjes Lambrusco was het tijd voor een toetje. De serveerster kwam aanlopen met de kaart. Ik wilde haar waarschuwen voor de waaksheid van Bo, maar dat liep anders. Ik wilde haar zeggen dat ze niet hoefde te schrikken van het geblaf, maar mijn Duits is om te janken dus zei ik in plaats van hab keine angst de nare woorden nicht schießen. De serveerster deinsde terug en ik had tegelijk door dat mijn woordkeuze hartstikke fout was. Met handen en voeten uitleg gegeven en er uiteindelijk samen hard om gelachen. Ja de Duitse taal… dat is een aandachtspuntje.

De vakantie was puur genieten. Mooie stukken langs de Rijn en Moezel gereden, lange wandelingen in de omgeving gemaakt en mooie momenten aan het water doorgebracht. Aan een lange lijn heeft Bo in de Rijn gezwommen. Absoluut niet bang voor de grote rivier met sterke stroming. Ze kan zo goed zwemmen, wij hebben haar bij thuiskomst gelijk aangemeld bij de reddingsbrigade van Baywatch. Bootje van de Hoogenband to the rescue!

Vindt jij het leuk om op de hoogte te worden gehouden van mijn (nieuwe) blogs? Laat dan een reactie achter bij één van mijn verhalen. In dat veld kan jij aanvinken dat jij op de hoogte wilt blijven van berichten/reacties.

Een weekendje proefkamperen

Eerder heb ik geschreven over onze vakantie met de vouwwagen in Drenthe. Maar de allereerste keer op pad met de klaphut, dat was op proef bij een boerencamping in Marle. Pim, onze vorige hond en hartendief, was ook met ons mee.

Thuis al een keer geoefend met het opzetten van de vouwwagen en daarom was het opzetten dit keer een makkie. Je moet er niet aan denken om te stoeien met de stokken van de voortent, zodat het op een reuzenvariant van mikado lijkt. Dan heb je genoeg publiek en de lachers op je hand. Zo zaten wij dus al snel op onze campingstoelen voor de tent. Praatje hier, praatje daar, de gemiddelde leeftijd was ongeveer 60 jaar. Allemaal rete-sportief (mountainbikers, kajakkers enz.). Wij waren al kapot van het opzetten van de klaphut en zaten mooi onderuitgezakt met een drankje binnen handbereik.

Pim was wat onwennig. Hij was een bijzonder hondje, als 2e handsje bij ons komen wonen. Ik zal jullie in de toekomst meer over hem vertellen. Hij was namelijk grappenmaker van beroep.
Nadat Pim een paar keer tegen de tent had gepiest, werd hij wat rustiger. Tijd om met hem te oefenen in de slaapcabine. Eigenlijk vond hij alles best, als hij maar bij ons kon zijn.

Het was ergens in de maand mei en de nachttemperatuur was circa 5° en daarom hadden wij voor de nacht extra warme kleding en dekens meegenomen. Dat was geen overbodige luxe. Ik had de Woolly 100% scheerwol deken, ‘erfenis’ van mijn oma van de Knoefbakker, nog in de auto gemikt. Dat oude spul is van topkwaliteit en kwam goed van pas. Pim had zijn eigen dekentje ingepakt en lag er dus ook warmpjes bij.

Oké, heel eerlijk, de nachten verliepen niet al te best. Brullende kikkers, geritsel bij de tent, het bed dat niet waterpas stond en een snurkende Pim. Geen geweldige combi voor een night to remember. Maarrrrr… wij hadden het wel lekker warm!

In de ochtend zagen wij bij schemerlicht de grote oren van Pim boven de rand van zijn mand uitkomen. Wachtend op het teken om eruit te mogen. Toch nog even geprobeerd te slapen, maar door het scheve bed was ik naar Ronald toegerold en lag hij klem tegen het tentdoek aan. En ondertussen moest er geplast worden dus toiletrol onder de arm en fijn in de kou, door het natte gras richting plee. Onderweg daarnaartoe, lopend langs een weiland, begon er uit het niets een schaap heel hard te blaten. Ik schrok mij helemaal de tandjes en pieste bijna in mijn broek. Nog meer haast om bij het toilet te komen.

De zondag was een mooie zonnige dag. Fijn liggen pitten op onze stoeltjes en de middag afgesloten bij het plaatselijke pannenkoekenhuis. Dat konden wij zelf lopend af en voor King Pim hadden wij zijn buggy meegenomen. Door zijn leeftijd en een hartaandoening was ver lopen voor hem niet meer te doen. Door alle indrukken van dat weekend had hij de knol’n kats op en kon zich mooi op zijn bontje nestelen.

Wij kijken goed terug op het proefkamperen. Ondanks de koude nachten hebben wij het verder heel fijn gehad. De voorbereiding was geslaagd, alleen de volgende keer opletten op verdekt opgestelde schaapjes.

Vindt jij het leuk om op de hoogte te worden gehouden van mijn (nieuwe) blogs? Laat dan een reactie achter bij één van mijn verhalen. In dat veld kan jij aanvinken dat jij op de hoogte wilt blijven van berichten/reacties.

.

Bonje in de tuin

Er loopt een fietspad achter ons huis langs. Bo is nog jong en onbezonnen en blaft regelmatig naar voorbijgangers. In dit geval bleef zij reageren op een fietsbel. Een fietser daagde haar bewust uit. Dat had hij beter niet kunnen doen...

Op een zwoele zomeravond zat ik nog lekker in de tuin. Met de rug naar de tuin/het fietspad toe. Ronald was aan de zijkant van het huis de planten aan het sproeien. Bo sloeg aan op een fietser die zijn fietsbel gebruikte. Niks nieuws natuurlijk, aangezien Bo de opper lawaaipapegaai uit de buurt is. Maar ze bleef maar blaffen en de fietser was stil gaan staan en bleef bellen. Bo was he-le-maal dol en daarom ging ik richting hek om te kijken wie daar zo irritant stond te doen. Ik zie daar een oudere man staan. Hij zei tegen mij: jij moet zorgen dat die hond niet zo blaft. Ik zei: ik moet helemaal niks en mijn hond ook niet. Serieus, die gek bleef maar bellen dus zei ik dat hij moest opzouten. Hij daagde Bo gewoon uit. Maar die rare gast ging niet weg, ook niet nadat Ronald hem had verzocht om te moven. Uiteindelijk verdween hij, maar binnen 10 minuten kwam hij vanaf de andere kant weer terugfietsen en begon Bo weer op te jutten. Ik deed de poort open en vroeg waar hij last van had. Och hier zegt hij, daar komt de eerste nieuwsgierige wel aan. En nu opstappen!! schreeuwde ik en deed de poort weer dicht. Die klaphark bleef gewoon staan tieren en zeuren. Komt Ronald ineens met een rotgang aanlopen, met de tuinslang onder zijn arm. Hij zette de volle straal aan en spoot die ouwe helemaal nat, zo over de poort heen. Die kerel was kwaad!! Ronald de poort weer open, heen en weer geschreeuw, het ging ervan. Die ouwe zei nog: sinds jullie hier wonen is de buurt er wel op achteruit gegaan. Oh no, veeg-mij-op!

Hij fietst hier af en toe nog achterlangs. Hij belt niet meer en zeurt niet meer. Wat je zonder fatsoen met een tuinslang kan doen 😉

Vindt jij het leuk om op de hoogte te worden gehouden van mijn (nieuwe) blogs? Laat dan een reactie achter bij één van mijn verhalen. In dat veld kan jij aanvinken dat jij op de hoogte wilt blijven van berichten/reacties.

Met de vouwwagen naar Drenthe

Een paar jaar geleden hebben wij een retro vouwwagen aangeschaft. In coronatijd zijn wij met deze klaphut naar verschillende plaatsen in Nederland op vakantie geweest.

In 2021 met de klaphut naar Drenthe geweest. Ondanks het Hollandse weer, toch een topvakantie gehad. Eén nacht heulll veulll regen gehad. In het donker is niet te zien of de tent het houdt en eventuele schade is de volgende morgen pas te zien. Het tentdoek van de retro klaphut, een 26 jaar oude vouwwagen, bleek nog steeds waterdicht. Maar onderlangs was genoeg water gestroomd om een zwembad te vullen. Vanuit de vouwwagen in mijn Speedo badpak + snorkel de voortent ingedoken en middels een borstcrawl de uitgang van de tent kunnen bereiken. Nou ja, niet helemaal hoor. Wij hadden ons goed voorbereid en alle spullen stonden al op hoogte. Kwestie van dweilen, poetsen en de kachel op standje Spaanse peper.

Eén van onze buren had het beter aangepakt. Hij kampeert/woont in een originele woonwagen en trekt van camping naar camping. Hij verplaatst de wagen met een trekker. Met 30 km per uur door het land trekken, hoe chill wil je het hebben? Hij kon het mooi vertellen, maar gaf aan, zelf geen ‘echte’ kamper te zijn. Vroeg mij wel om mijn schoenen uit te doen bij het binnengaan van de wagen. Met dit soort regels wil hij de woonwagencultuur eren. De hele wagen was in originele staat, tot aan het houtsnijwerk aan toe. Ik heb er zelf lou sjoege van, maar was onder de indruk.

Voor ons vertrek hadden wij nog een fietsendrager voor op de dissel gescoord. Wij hebben veel gefietst en dus veel van Drenthe gezien. Echt een mooie provincie. Op de fiets grappend dat wij bij de volgende ANWB winkel dezelfde kleding (inclusief afritsbare broeken) en sandalen zouden kopen. Een leuk ANWB stelletje vormen, net zoals bijna alle gepensioneerde campingburen.

De camping was top. Kinderen niet toegestaan, ja echt, het bestaat. Geen kantine, geen zwembad en geen entertainment. Jemig, dat was eigenlijk best fijn. Het enige lawaai kwam natuurlijk van ons. Het nachtelijke toiletbezoek was een echte scratch voorstelling, waarop menig DJ jaloers zou zijn. Tentrits van de vouwwagen open, tentrits van de voortent open, tentrits van de voortent weer dicht en daarna de tentrits van de vouwwagen weer dicht. Je zou er spontaan van gaan breakdancen. Maar de buren hebben er weinig van meegekregen. De meeste caravans en campers waren zo luxe, die isoleren de buitengeluiden wel goed.

Met de nieuwe slaapconstructie die Ronald in onze vouwwagen heeft gemaakt, voelde ik mij net als de Prinses op de erwt. Opstapje, vouwwagen, plank, dikke matras en daarop een topper. Van bed afkomen was dan ook een soort afdaling van een zwarte piste.

Tijdens één van mijn middagdutjes hoorde ik een zware brom in mijn droom. Ronald tikte mij wakker om mij op onze nieuwe buren te wijzen. De zware brom was geen droom, het was een camper, bijna zo groot als een touringcar. Jemig de pemig, zo luxe, ik dacht dat koning Willem met Max zouden uitstappen. Dat was niet het geval. Wel een aardige knakker (met rode broek) en vrouwlief (met broekrok).

Onder het mom van Kamperen kun je leren, hebben wij wel het idee dat het kamperen een vervolg krijgt. De klaphut inruilen voor een echte sleurhut, dat is denk ik de volgende stap. Net iets meer comfort en een toilet voor de nacht. Alhoewel een vouwwagen ook echt zijn charme heeft. De frisse lucht tijdens het slapen, de nachtdieren die je hoort, gewoon de knusheid van een soort hut. Jullie zullen het vervolg ongetwijfeld nog wel lezen.

Vindt jij het leuk om op de hoogte te worden gehouden van mijn (nieuwe) blogs? Laat dan een reactie achter bij één van mijn verhalen. In dat veld kan jij aanvinken dat jij op de hoogte wilt blijven van berichten/reacties.